tag:blogger.com,1999:blog-1221011638926941389.post2236730294705353475..comments2023-07-06T13:44:32.589+03:00Comments on I' m vertical: DestinyMarilouhttp://www.blogger.com/profile/10156970257524211213noreply@blogger.comBlogger3125tag:blogger.com,1999:blog-1221011638926941389.post-59946652166098930662007-01-30T22:49:00.000+02:002007-01-30T22:49:00.000+02:00Ποτέ μην σκέφτεσαι το αύριο γιατί μέχρι να το σκεφ...Ποτέ μην σκέφτεσαι το <b>αύριο</b> γιατί μέχρι να το σκεφτείς, έφτασε...Το <b>τώρα</b> έχει σημασία αφού πάνω του χτίζεται το αύριο...Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1221011638926941389.post-24552199984040847452007-01-30T17:41:00.000+02:002007-01-30T17:41:00.000+02:00Έτσι ακριβώς είναι γλυκιά μου. Εμείς είμαστε ο παρ...Έτσι ακριβώς είναι γλυκιά μου. Εμείς είμαστε ο παράδεισος και η κόλαση. Και ίσως θα πρεπε να παίρνουμε λίγο πιο ανάλαφρα τη ζωή, γιατί στην τελική όλα ένα αστείο είναι. Φιλιά!Agent of Chaoshttps://www.blogger.com/profile/07263814547578447777noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1221011638926941389.post-47420191121101631902007-01-30T15:55:00.000+02:002007-01-30T15:55:00.000+02:00Δεν φανταζόμουν την Κυριακή που άκουσα ήρεμη τη μά...Δεν φανταζόμουν την Κυριακή που άκουσα ήρεμη τη μάμι, δε φανταζόμουν πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Πού να το ξέρω??<br />Δευτέρα, χτες. Τηλέφωνο. Η μάμι. Επιμένει. Ποτέ δεν παίρνει όταν δουλεύω. Ξέρει. Επέμενε, όμως. Την παίρνω εγώ. Μια φωνή σα να κρεμόταν από κομμένο σκοινί, έτρεμε, έτρεμε, γιατί τρέμει η φωνή σου μαμά? <br />'' Κατερίνα..'' κατάλαβα. Χάσαμε κάποιον. ''Ποιον , μαμά, ποιοον? '' σχεδόν ούρλιαξα. Ποιον περιμέναμε να φύγει? Τρόμαξα μόνο στο κλάσμα του δευτερολέπτου ότι μπορούσε να' ναι ο οποιοσδήποτε.''Η Καίτη, πουλάκι μου, κάνε δύναμη..ήταν στην εντατική από χτες. Πήγαμε να τη δούμε σήμερα και την προλάβαμε όταν έσβηνε..'' Έσβηνε..Πώς μπορεί ένα κορμί 28 χρονών, ένα νιάτο, πώς μπορεί μία πηγή να στερέψει, ένα κορμί να παγώσει, ένα παιδί να σβήσει, πες μου, πώς.Πώς γαμώτο?? Σχεδόν κατέρρευσα στην κουζίνα του γραφείου. Ξάφνου όλες οι φωνές και τα τηλέφωνα, τα φαξ, τα μέηλς, οι ήχοι, έγιναν όλα ένας θόρυβος μες στο κεφάλι μου. Στο κεφάλι μου που ήθελε να σπάσει. Αναπαύθηκε. Ήταν άρρωστη, υπέφερε, πονούσε, είχε μείνει τυφλή από μια επέμβαση, είχε κατάθλιψη στα τέρματα, ήθελε να φύγει. Με πόνεσε όμως.Δεν είχα προετοιμαστεί. Δεν ήξερα ότι δεν άντεχε άλλο το βασανισμένο της σώμα.Αχ ρε Καίτη, αχ. Ως τις 3 το πρωί το κεφάλι μου πονούσε ΦΡΙΧΤΑ, ένιωθα πως θ' άνοιγε και θα έβγαινε κάτι από μέσα.Δεν έβλεπα, δεν είχα όσφρηση. Πόνος συσσωρευμένος στο κεφάλι.Σφυριά. Πιο πολύ με πόνεσε που τέλειωσαν οι ελπίδες. Ως τώρα νόμιζα πως θα γίνει καλά, θα αρχίσει και πάλι να βλέπει, να κυκλοφορεί, θα αγαπήσει, θα ερωτευτεί, θα ζήσει όλα αυτά που της χρωστούσε η ζωή..Αδικία..k*https://www.blogger.com/profile/02842310169644735869noreply@blogger.com