(Δια)Κοπές.. Πολλές. Κοπές. Καλές. Όμορφες. Κοπές.

Η μελωδία Του.

'Αρχισα να ακούω.
Μια μελωδία.
Περίεργη.
Σαν αυτές. Τις Γαλλικές.
Με τα βιολιά. Τα ακορντεόν.
Κάθε φορά που τον έβλεπα.
Η μελωδία.
Εκεί.
Περπατούσαμε.
Εγώ.
Αυτός.
Και η μελωδία.
Με κράταει από το χέρι.
Σφιχτά. Δε θα φύγω.
Δε. θα. σου. φύγω.
Εγώ.
Αυτός.
Και η μελωδία.
Τηλεφωνεί.
Συχνά.
Πιο συχνά. Πιο. Συχνά.
Η μελωδία.
Στέλνει μηνύματα.
Ακούγεται το μπιπ.
Η μελωδία.
Βγαίνουμε. Μπαίνουμε.
Σπίτι.
Η μελωδία.
Με φιλάει.
Η μελωδία.
Με αγκαλιάζει.
Η μελωδία.
Περνάμε μέρες. Στο μαζί.
Στο εμείς.
Με τη μελωδία.
Και όταν φεύγει.
Το σπίτι αδειάζει.
Κρυώνει.
Σκοτεινιάζει.
Η μελωδία σταματά.
Δεν ακούω. Τίποτα.
Και όταν φεύγει.
Ο τοίχος επανέρχεται.
Η πόρτα κλειδώνει.
Το παράθυρο κλείνει.
Η καρέκλα είναι πάλι καρέκλα.
Όλα γίνονται καθημερινά.
Χωρίς αυτόν.
Μέχρι να τον ξαναδώ.
Και να χάσουν όλα την εννοιά τους.
Πάλι.
Ο τοίχος κινείται.
Η καρέκλα περπατά.
Επιβλητικά στο δωμάτιο.
Το κομοδίνο πάλεται.
Τίποτε δεν είναι χρηστικό.
Όταν είναι αυτός. Εδώ.
Γιατί.
Μου.
Φέρνει τη μελωδία Του.
Το νιώθω.

Γίναμε. Ζυγός. Αριθμός.

Ένας.
Άλλος.
Διαφορετικός.
Αριθμός.
Ξαπλώνει.
Δίπλα.
Μου.
Με. Κοιτάει.
Με. Προσέχει.
Με. Φιλάει.
Με. Φυλάει.
Ο. Δικός. Μου.