Να μας αρκούμε?! οεο

Με αφορμή το θέμα που έθεσε ο Γιώργος και με μια είδηση από μια εφημερίδα για την Kate Moss, έκανα ένα editorial για το www.miss.gr Εκείνη όμορφη, νέα, μόλις 32 χρονών και την διώχνουν από τα συμβόλαια εταιρίας καλλυντικών γιατί έχει γεράσει. Ο Γιώργος λέει, να μας είμαστε αρκετές. Και αν εγώ αρκούμαι με αυτό που έχω.. και στον άλλο δεν αρκεί;

Πού φτάνουν τα όρια του κορεσμού;

I guess.. σε όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε..

Υ.Γ Γιώργο, θέλω να σου γράψω περι θέματος αλλά δεν έχω προλάβει..

Destiny

Μόλις διαπίστωσα πως μια φίλη δεν με έπερνε τηλέφωνο χίλιες φορές την Τετάρτη για να ρωτήσει τι κάνω.. (εγώ αμέλλησα - κακώς - και δεν την πήρα πίσω) αλλά για να με καλέσει σε κηδεία. Στην κηδεία δεν πήγα. Αφού και δεν πήρα να μιλήσω στη φίλη μου τη μέρα εκείνη - τύψεις - αλλά και δεν σκέφτηκα ότι για να δεις χίλιες αναπάντητες την ώρα που ξέρουν ότι δουλεύεις, κάτι δεν πάει καλά - τύψεις -. Μετά λοιπόν από τις χιλιάδες σκέψεις βλακείας ανά δευτερόλεπτο που έκανα, μου καρφώθηκε στο μυαλό πως όλοι οι φίλοι μου είναι οι πρώτοι που με ενημερώνουν για κηδείες, νοσοκομεία, αρρώστιες κτλ. Παράπονο δεν έχω, αυτό να λέγεται. Γιατί όμως; Δεν θα έλεγα ότι είμαι αρκετά ψύχραιμη. Ίσως βέβαια και να είμαι και εγώ να μην το καταλαβαίνω. Μπορεί κιόλας να με προτιμούν λόγο εμπειρίας... Κακή η εμπειρία εδώ βέβαια. Ανθρώπινη όμως...

Και μετά σκεφτόμουν για την πίστη. Σε τι πιστεύουμε. Αγίους, εκκλησίες, θαύματα, Χριστούγεννα, Πάσχα... Σε όλα πιστεύουμε. Δεν έχουμε όρια στην πίστη. Όπως μικροί με τον Άγιο Βασίλη, ακόμη περιμένω. Όλα μέσα μας είναι. Όλα εμείς είμαστε. Και το καλό και το κακό και ο παράδεισος και η κόλαση... και η καλοσύνη εμείς. Όλα. Όλα αυτά που δεν κατεβαίνουν μέσα από τις καμινάδες αλλά υπάρχουν μέσα στο σπίτι. Χριστός τώρα μην με ρωτήσετε αν υπάρχει. Μπερδέυομαι. Λίγο από εδώ, λίγο από εκεί.. Χάθηκα. Πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη. Αυτή που θα με βοηθήσει, που θα με κάνει καλύτερη, ευτυχισμένη. Αυτή την ανάγκη έχω. Δεν ξέρω αν υπάρχει Χριστός. Αν υπάρχει όμως μου στέρησε κάτι που αγαπούσα πολύ.

Και πιο μετά σκεφτόμουνα τη μαλακία ζωή ζούμε. Μέσα στο άγχος, στο τρέξιμο και πριν το καταλάβουμε μας πέρνουν ξανά τηλέφωνο να μας καλέσουν... και φτου και πάλι απ'την αρχή, επαναπροσδιορίζεις. Πάντα το ίδιο. Ελπίζω η Τατιάννα να με διαβάζει, γιατί θέλω να της πω, να ζει. Κάθε στιγμή. Το τώρα. Τι σε νοίαζει τι θα γίνει αύριο... Ποτέ δε θα είναι κατάλληλη η ώρα. Ποτέ δεν θα βρούμε περισσότερο χρόνο. Μόνο τώρα. Ούτως ή άλλως κανείς δεν ξέρει τι γίνεται και αύριο... Δεν πιστεύω ούτε και εγώ στο αύριο. Σαν το Γιώργο. Όλα τα λεφτά είναι στο τώρα. Αν δεν ζήσεις το τώρα δεν θα υπάρχει και αύριο. Και να υπάρχει θα' ναι μια μιζέρια. Όλα γραφτά μας είναι. Και να παιδευόμαστε, και να τσαλακωνόμαστε και να πονάμε. Όλα.

Λίγο πριν τελειώσω τις σκέψεις μου... και τη βόλτα στο Ναύπλιο είδα ένα γκράφιτι. Μια φιλοσοφία ζωής. 'Αυτή η ζωή είναι ένα σκίτσο' έλεγε 'στην άλλη μπαίνουν τα χρώματα'. Λέτε να δικαιωθούμε;

Καληνύχτα

Εδώ

Υποσχέθηκα ότι θα'μαι εδώ. Θα γράφω. Δεν σας άφησα. Μόνο για λίγο. Λόγο μιας ίωσης. Πουτάνα μικρόβιο. Δεν μπορώ άλλο. Μια βδομάδα μετά. Λίγο καλύτερα. Λίγο χειρότερα. Όπως πάντα. Στη δουλεία πήγαινα. Πορωμένη. Όχι για τη δουλεία. Για το γύρω κόσμο. Μήπως έρθει κάτι καλό. Η μεγαλύτερη αιτία είναι τα παιδιά εκεί. Δέσαμε πολύ απ'την αρχή, πράγμα δύσκολο. Εγώ τους πάω μανταρίνια και τσίχλες, αυτοί με ανεβάζουν με γέλια μέχρι τη Γλυφάδα. Χαίρομαι το πρωί που τους βλέπω, γελάμε,κοροιδευόμαστε, παίζουμε. Εκείνοι με λένε στρουμφίτα γιατι δε φτάνω τα ψηλά ράφια και παραπονιέμαι. Μ'αγαπάνε. Έτσι απλά, όπως και εγώ. Αύριο κανονίζουν να πάμε Ναύπλιο για καφέ. Μακάρι να'μαι καλά, να πάω. Θέλω να πάω. Στο Μικρό Πολυτεχνείο θα' ρθω.

Δεν θα σας αποχαιρετήσω. Δεν μ'αρέσει. Δεν θέλω. Θα τα λέμε άλλωστε συχνά. Πολύ συχνά...

Θα ξαναρθώ.

Ίσως για την ομάδα υποκριτικής που με πρήζουν οι φίλοι μου. Πρέπει να πάω λένε. Λέτε?

Όλα μια ιδέα είναι τελικά

Κοιτάω στο καθρέφτη. Μεγαλώνω. Όμορφα.
Ξανακοιτάω. Άλλη έκφραση. Σημάδια.
Μια παραπάνω ελιά.
Ξανακοιτάω.
Μετράω. Σημάδια.
Λάθη. Χαμόγελα.
Μια γραμμή έκφρασης δίπλα στα χείλια.
Βαθιά.
Μετράω. Μέρες.
Μήνες. Τρεις.
Κάτι πρωινά.
Τίποτε άλλο.

Είναι κατάρα να θυμάσαι. Να μετριέσαι.

Θυμάμαι -
λίγα. Τα βασικά.
Σάββατο βράδυ, έγραψα
μου λείπεις
στο καπό.
Θυμάμαι -
τη Δευτέρα μετά
τηλεφώνησες.
Θυμάμαι -
εσένα στο αυτοκίνητο. Χαμογελούσες.
Εμένα που έκλεβα ματιές.
Θυμάμαι -
έλεγες θα τους τυφλώσω.
Θα τρακάρω.
Θυμάμαι - μέρες μετα.
Συναντήσεις - Τηλέφωνα - Βόλτες.
Εμένα να σου διαβάζω.
Εσένα να σου πέφτουν όλα απ'τα χέρια.
Θυμάμαι -
το κρύο πάνω στη μηχανή
το δερμάτινο μπουφάν σου
τα χέρια σου
τα στριφτά σου τσιγάρα.
Θυμάμαι - το μετά.
Τα μάτια μου.

To blog or not to blog?

Τελικά.. Δε ξέρω. Είμαι προβληματισμένη. Δεν αγαπώ ιδιαίτερα την τεχνολογία, είναι γνωστό, παρόλα αυτά δε τα πηγαίνουμε και άσκημα.. για τα μάτια της λογοτεχνίας και μόνο δημιούργησα και εγώ blog. Ήταν στο μυαλό μου αρκετό καιρό.. τριγύριζε, αλλά λόγο της ανασφάλειάς μου δεν έκανα ποτέ το πρώτο κλικ. Μια συζήτηση με το Γιώργο, με έπεισε. 'Να γράφεις. Να γράφεις πολύ. Να κάνεις blog'. Ωραία. Και τώρα τι? Θα ζω εγώ εκτεθειμένη? Σκιαχτικό είναι βρε Γιώργο μου.

Περιμένω το βράδυ. Το τελευταίο μας βράδυ στο Μικρό Πολυτεχνείο. Πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός και τι καλά που περάσαμε. Θέλω κι' άλλο.

Καλωσορίσατε..

I' m vertical

But I would rather be horizontal.
I am not a tree with my root in the soil
sucking up mineral and motherly love
so that each March I may gleam into leaf,
nor am I the beauty of a garden bed
attracting my share of Ahs and spectacularly painted,
unknowing I must soon unpetal.
Compared with me, a tree is immortal
and a flower-head not tall, but more startling,
and I want the one's longevity and the other's daring.

Tonight, in the infinitesimal light of the stars,
the trees and flowers have been strewing their cool odors.
I walk among them, but none of them are noticing.
Sometimes I think that when I am sleeping
I must most perfectly resemble them -
Thoughts gone dim.
It is more natural to me, lying down.
Then the sky and I are in open conversation,
and I shall be useful when I lie down finally:
then the trees may touch me for once, and the flowers have time for me.
Sylvia Plath, 28 March 1961