I'm vertical

i just arted

Wednesday, January 31, 2007

Να μας αρκούμε?! οεο

Με αφορμή το θέμα που έθεσε ο Γιώργος και με μια είδηση από μια εφημερίδα για την Kate Moss, έκανα ένα editorial για το www.miss.gr Εκείνη όμορφη, νέα, μόλις 32 χρονών και την διώχνουν από τα συμβόλαια εταιρίας καλλυντικών γιατί έχει γεράσει. Ο Γιώργος λέει, να μας είμαστε αρκετές. Και αν εγώ αρκούμαι με αυτό που έχω.. και στον άλλο δεν αρκεί;
Πού φτάνουν τα όρια του κορεσμού;
I guess.. σε όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε..
Υ.Γ Γιώργο, θέλω να σου γράψω περι θέματος αλλά δεν έχω προλάβει..

4 comments:

k* said...

Μαριλουξάκι μου γλυκό
καλημέρες και καλό μήνα!

Ούτε εμένα μου φτάνω.

Η Κέιτ Μος , όμως, μπορεί, πλέον, να διαφημίζει ρούχα για τουέντι-σάμθινγκ γκερλς αντί για τινέιτζερς. Είναι λογικό να υπάρχει ημερομηνία λήξης για τα μοντέλα, είναι ''αναλώσιμα''.
Πάντα υπάρχει ένα διαφορετικό τάργκετ γκρουπ που θα προσεγγίσει.

Μ'ε μάς τι κάνουμε.. οέο..


χχχ
κ*

F said...

"Κάποια στιγμή σε παίρνει η κάτω βόλτα, πόσο μάλλον αν είσαι μοντέλο που εκ των προτέρων υπάρχει μια ημερομηνία λήξης. Από την άλλη βέβαια είναι λίγο τρομακτικό όλο αυτό, πουθενά δεν φαίνεται μια ατέλεια, μια ρυτίδα. Είναι φυσικό τώρα αυτό; Μήπως κι εμείς παρεκτρεπόμαστε με τη τελειότητα και την ομορφιά; Γιατί τελικά όλα μια ιδέα είναι... Κι η ομορφιά κι η νεότητα... όλα μέσα στο μυαλό μας είναι για να μην μας είμαστε ποτέ αρκετές".

Την έχεις την απάντηση μικρή μου Μαριλούξ! Όλα εμείς τα σχεδιάζουμε όχι μόνο για να μην μας είμαστε αρκετές/οί. Πόσο λατρεύω την ατέλεια, τη ρυτίδα, τη λευκή μικρή τουφίτσα ανάμεσα στα βαμμένα μαλλιά, όλα αυτά που δείχνουν ότι οι άνθρωποι έζησαν, πόνεσαν, καταστράφηκαν, καταστρέφονται αλλά και συνεχίζουν.

Στην άλλη σου ερώτηση, η προσωπική μου απάντηση είναι"διώχνουμε όποιον δεν μας θεωρεί αρκετούς" μόνο που αυτό προϋποθέτει να ξέρουμε ποιοι είμαστε και ως πού θέλουμε να φτάσουμε. Ξέρεις, αγαπάω αυτό που είμαι δεν σημαίνει αφήνομαι εντελώς σε εξαρτήσεις, υστερίες, παράνοιες και φόνους. Η αγάπη στον εαυτό μας έχει και όρια.

Να είσαι καλά και σε περιμένω...

Anonymous said...

Εγώ θα έλεγα να θέτουμε εμείς τον πήχυ και να εξελισσόμαστε για εμάς και όχι για χάρη των άλλων (ή αντιστρόφως να μη μένουμε πίσω για χάρη των άλλων). Το παράδειγμα που έφερες είναι λίγο.. Αν ίσως δεν έκανε κάποιες πολύ γνωστές καταχρήσεις, μήπως θα την θέλανε; Αν είχε επενδύσει τα χρηματάκια της σε κάποια επιχείρηση ίσως τώρα να μη χρειαζόταν να παρακαλάει για να κάνει πασαρέλα;
Ίσως κάποιος μας αγαπήσει έτσι άβαφες, αχτένιστες που είμαστε όταν ξυπνάμε το πρωί; Και ίσως αυτός ο άνθρωπος τελικά ν'αξίζει;

Agent of Chaos said...

Α, ξέχασα. ΦΙΛΙΑΑΑΑ!