I'm vertical

i just arted

Thursday, July 3, 2008

Purtoppo e morto Yianaki

They say, the dead in their first forty days
wander around in places they've lived.
In which edge of the world should I go cry?
Where is the homeland for a seagull like you -
Smyrne, Mytilene, Athens, Genova?
People will live, makes no difference
with or without you.
It's just the how it hurts.
I sit in my own country's heart
with my sadness next to me,
seas away, thousands of minutes' cry
from what you would call family.
My will to see you rapes me.
Your body is getting burned
to make sure horizons will no longer meet.
I only promised Luciana
her favourite fiori to wipe her tears away.

Marilou Chrysochoidou for Brand Magazine, Issue 03, Spring/Summer 2008
www.brandliterarymagazine.co.uk

Tuesday, June 17, 2008

Morning Thoughts. Insane Happiness.

Το ξυπνητήρι εκνευριστικό
όπως πάντα.
Χτυπάει σα μανιακό.
Λες και διεκδικεί κρυφά το ρόλο σειρήνας.
Δε θέλω να ξυπνάω,
ούτε καφέ να πίνω.
Θέλω να αφήνω το πατζούρι κλειστό,
να γυρίζω πλευρό
και εκείνος να με χαϊδεύει
σα γατί μικρό στην αγκαλιά του.
Οι μέρες συνεχίζουν να είναι μεγάλες.
Αυτή τη φορά σα παράθυρο στο κόσμο.
Κάποιες τυχερές μέρες, τ'ανοίγω.
Κάποιες άλλες δεν έχω πολλά πολλά
και ανεβάζω το μάνταλο.
Και τα απογεύματα είναι μαγικά.
Σα ξωτικά με παίρνουν,
βουτώντας με στις καλοσύνες τους.
Εχτές, ήρθε μαζί και η καθημερινότητα.
Χέρι με χέρι με έπιασε. Με κρατούσε.
Συνεντευξιαζόμενη από ένα τύπο
με όλα τα λογοτεχνικά βραβεία
που έχουν εφευρεθεί.
Κέρδισα μια θέση στο Manchester.
Mεταπτυχιακό. Ένα κοφτό του Mail.
Που μ'ανοίγει το παράθυρο.
Σηκώθηκα.
Κλείνω το ξυπνητήρι.
Είναι πρωί. Ακόμη.

Sunday, March 9, 2008

ΜέρεςΜέρεςΜέρες

Mέρες ηλιόλουστες
άδειες
άχρωμες
άοσμες.
Μέρες μεγάλες
άκομψες
ανέκφραστες
αδιάφορες.

Sunday, February 24, 2008

Βlogoπαίχνιδο

Μου'πε η Utopia, να ανοίξω το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μου, στη σελ. 123. Να βρω την 5η πρόταση της σελίδας και να αντιγράψω τις επόμενες 3! (δηλ. την 6η, 7η, 8η). Το πιο κοντινό μου βιβλίο είναι της Ali Smith, το Hotel Cosmos. Επειδή έπεσα σε ερωτήσεις, έκλεψα λιγάκι και έβαλα και δύο παραπάνω..Με τη σειρά μου, προκαλώ τον Χρήστο, τη Νάντια, την Κ, τον Άγγελο & τον Αntoin!


Κεφάλαιο: Δυνητικός Μέλλων
Σελ. 123


Πού να ήταν άραγε;
Εκείνα τα χαμόγελα;
Εκείνη η φωνή μέσα στα αυλάκια;
Μήπως είχαν πάει στο παράδεισο των 33 στροφών;
Σε μαγαζιά με μεταχειρισμένους δίσκους, στοιβαγμένα δίπλα σε κλεμμένα στερεοφωνικά;

Tuesday, February 12, 2008

Εσύ. Ένα να λες..

Εσύ, που με ξυπνάς με τα χάδια, τα φιλιά σου
που με κοιμίζεις κάθε βράδυ στη κοιλιά σου, στην αγκαλιά σου.
Eσύ που είσαι σοκάκι έτοιμο να σε διαβώ,
που μου δίνεις φωτιά να ανάβω το σύμπαν σου.
Εσύ, που φέρνεις τα πουλιά κάθε πρωί & τραγουδάνε,
που ξημερώνεις ζεστό καφέ.
Εσύ, που είσαι η μωβ κλωστή δεμένη στο καρπό μου,
που είσαι ο χάρτης μου, η ευχή μου & ο εαυτός μου.
Εσύ, που είσαι εδώ για μένα,
που με φροντίζεις σα παιδί μικρό, που μου μαθαίνεις.
Εσύ, που με διαβάζεις σα βιβλίο ανοιχτό,
που με προσμένεις.
Εσύ που βλέπεις τη σκιά μου,
που με'χεις σα Παναγιά, δικιά σου.
Εσύ που είσαι στα μπλε, στα κόκκινα,
που είσαι στα μέσα και τα έξω μου.
Εσύ, που είσαι όλες οι μελωδίες μαζεμένες στα αυτιά μου,
που κρατάς στη παλάμη σου τα όχι και τα ναι μου.
Εσύ, που δε νυστάζεις αν δε κοιμηθώ εγώ πρώτα,
που μ'αγαπάς με ψυχή & σώμα.
Εσύ που είσαι στα γρήγορα βηματά μου,
που με'χεις κοντά σου.
Εσύ, που μου χαμογελάς,
μου κλείνεις το μάτι,
που μ'αγκαλιάζεις,
που βάζεις παρόν και μέλλον.
Εσύ που είσαι το εγώ μου.

Monday, February 4, 2008

Fav Poem

Το blog αυτό, ονομάστηκε 'I'm Vertical' από το αγαπημένο ποίημα της Sylvia Plath (βλέπε και πρώτο post). Eπειδή όμως η Clem με προσκάλεσε σε αυτό το παιχνίδι των αγαπημένων ποιημάτων ανεβάζω και εγώ το δικό μου αγαπημένο. Της Cherry Smyth, που ξεκίνησε για μένα ως μια poetry tutor στο Πανεπιστήμιο και κατάφερε να γίνει μια πολύ αξιόλογη φίλη που της οφείλω πλέον πολλά και σε προσωπικό αλλά και επαγγελματικό επίπεδο. Αυτό είναι ένα από τα πρώτα δυνατά και συγκλονιστικά ποιήματα που έχω διαβάσει. Για όσους δε την γνωρίζετε είναι μια καλή ευκαιρία να την διαβάσετε ή να επισκεφτείτε το προσωπικό της site, http://www.cherrysmyth.com/

The Future of Something Delicate
Αll winter I watched your single cyclamen unbend its crook
to upflutter in the only light,
letting the light come in
where it could not go itself
to make such pink,
a butterfly asana.
Only now can I begin to feel
how slow your seasons are,
how long buds shepherded
in that crinkled shade,
how much it took to float
your field of veined paths,
to trust some earth.

Cherry Smyth, Published in 'One Wasted Thing', Langan Press, 2006.

Mε τη σειρά μου προσκαλώ την Kat, τον Άγγελο, το Βασίλη, το Ναρίτα, το Sunday και τον Αντουαν!!

Friday, February 1, 2008

Μένω Εκτός. Κράτα μου το χέρι.

Ο σταθμός μεγάλος.
Παλιός. Βρώμικος.
Τα πλακάκια μεγάλα και αυτά.
Σαν τουαλέτας.
Στο κίτρινο χρώμα.
Κράτα μου το χέρι.
Τα τρένα στο βάθος.
Βοή. Κόσμος. Θόρυβος.
Σταθμός.
Σαν τον παλίο, Charing Cross.
Απρόσωπος κόσμος.
Εργένηδες. Μικροί. Ζητιάνοι.
Κράτα μου το χέρι.
Ο σάκος βαρύς.
Κόβει τον ώμο.
Πώς περνούν αυτά τα τελευταία λεπτά.
Τρέχουν σα λωποδύτες.
Μια ανάσα. Βαθιά.
Μάτια. Χέρια. Αναπνοή.
Κράτα μου το χέρι.
Φεύγεις.
Μουλιάζει η καρδία μου.
Πάχνη. Βοή. Σιγή.

Thursday, January 10, 2008

Disgusted

Σάββατο.
5 Ιανουαρίου.
Όμορφη βόλτα.
Ψώνια.
Γαλήνη.
Ηρεμία.
Φαγητό.
Επιστοφή.
Στο αυτοκίνητο ανοικτό.
Σπασμένες κλειδαριές.
Τρίτη φορά.
Κλεμμένα.
Δικά.
Μου.
Πράγματα.
Αίσθημα.
Κακό.
Κάποιος μπήκε στο χώρο μου.
Έκλεψε.
Η ψιλικατζού απέναντι.
Δεν είδε τίποτε.
Το ήξερες ποτέ;
Και αν πληρώνεις το Δήμο
για το πάρκιγκ,
δε σου εγγυείται για την ασφάλεια.
Πληρώνεις έτσι...
Για πλάκα.
Η ασφαλιστική δε καλύπτει
πράγματα αξίας
που δεν είναι εξοπλισμός
και ας πληρώνω ασφάλεια κλοπής.
Και εμείς καθόμαστε.
Σπίτι.
Χαλαρά.
Πληρώνουμε.
Όλους τους φόρους.
Τις ασφάλειες.
Και όταν γίνει κάτι,
όλοι παίζουν με τις λέξεις.
Και τελικά..
Δε μας καλύπτει κανείς.
Ας σηκωθούμε από το καναπέ.
Ας αγωνιστούμε...