I'm vertical

i just arted

Sunday, May 27, 2007

Κυριακή. Γιορτή.

Κάθομαι στο μπαλκόνι.
Έχω πάρει και το pc αγκαλιά.
Μπας και γράψω και τίποτε για τη δουλειά.
Όλο κοιτάω βλακείες.
Κατεβάζω τραγούδια.
Κοιτάω την Ακρόπολη.
Ήρεμη. Ήσυχη.
Πίνω τη ξινή μου λεμονάδα.
Έχει άπειρες θέσεις πάρκινγκ.
Τώρα που δε θα πάρω αυτοκίνητο.
Όλοι λείπουν, τριήμερο.
Εγώ δουλεύω αύριο.
Μμμμμ..
Το σπίτι άδειο.
Χτυπάει το τηλέφωνο.
Βάλε ρυθμό.
Δε παίζουν πιο τρελλοί φίλοι.
Πουθενά!
Πάμε να φάμε παγωτόοοοο?!
Ναι!!!

Friday, May 25, 2007

Χρόνια Πολλά Πετρουλίνοοοο!!!!


Χρωστάω ένα ποστ.
Ή μάλλον δε το χρωστάω..
το θέλω να το κάνω..
Λοιπόν, έχω να καταθέσω.
Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από τους φίλους.
Τους δικούς μας. Καλούς φίλους.
Όχι τους γνωστούς.
Από αυτούς που σε ακούνε να γκρινιάζεις.
Να θέλεις. Να απορείς.
Να αναζητάς.
Από αυτούς που σε βοηθούν.
Που σε φροντίζουν. Που σε ακολουθούν.
Που σε αγαπούν.
(Κάποιος θα χαμογελάει τώρα)
Τι καλύτερο λοιπόν..
από το να πηγαίνεις στη δουλεία
και στο δρόμο να σου κορνάρει.
Να σου λέει καλημέρα. Να σου φέρνει πρωινό!
Μηλοπιτάκια και κουλουράκια.. και και και..
Α, ρε Πέτρο! Να σαι χαιρόμαστε!
Χρόνια σου Πολλά..
Καλά και ευτυχισμένα!
Υ.Γ Το ποιητικό μου χάρισμα θα το δεις στη κάρτα!!! χαχαχαχα
Αμ'πως!!!

Sunday, May 20, 2007

Μετράω.

Αργό Σαββατοκύριακο.
Σχεδόν βασανιστικό.
Σάββατο. Γεννέθλια.
Δουλειά.
Ομιλίες.
Χειραψίες.
Ο τάδε. Ο άλλος τάδε.
Κάθομαι κάπου στην άκρη και πίσω.
Μακρύα από όλους τους άλλους εκπροσώπους τύπου.
Σχεδόν αντικοινωνική.
Έχω το ακουστικό μου.
Το μικροφωνό μου.
Τα χαρτιά μου.
Τις σημειώσεις.
Γράφω.
Ξαφνικά κάποιος με σκουντάει.
Ελληνίδα.
Να καθίσω;
Του γνέφω. Ναι.
Νεαρός.
Αρχίζει να μου μιλάει.
Τον αγνοώ.
Όχι επιδεικτικά.
Υποτίθεται ακούω.
Μα πως να ακούσεις με τα ματζαφλάρια στα αυτιά;
Και να ήθελα δηλ..
Με σκουντάει.
Τι κάνεις εδώ;
Του εξηγώ.
Έχω μια καρέκλα με το ονομά μου.
Στην πρώτη σειρά.
Δε κάθομαι εκεί.
Μ'άρεσε πάντα η γαλαρία.
Ξαφνιάζεται.
Εσύ; Ρωτάω.
Είμαι μαθητής. 2 Λυκείου.
Με πιάνουν κάτι γέλια.
Είμαι πολύ μεγαλύτερή σου.
Δε νομίζω.
Με ξαναπιάνουν.
Του εξηγώ.
Κλείνω άλλο ένα χρόνο σήμερα.
Μου παίρνει τα χαρτιά.
Μου ζωγραφίζει κάτι μπαλόνια.
Ένα Χρόνια Πολλά.
Μου το υπογράφει.
Χαμογελάει.
Πόσο είσαι 19; Εγώ 17.
Σκέφτομαι.
Μπας και όντως κόλλησα στα 19.
Μπα..
Του ρίχνω.. κάμποσα..
Του το λέω. Δε με πιστεύει.
Είναι δυνατόν.
Όλοι οι τρελλοί σε μένα.
Πείσμωσε.
Λες και του το'χα υποσχεθεί να γνωριστούμε.
Μύριζε μωρουδίλα.
Καθόταν απλά.
Σχεδόν ευλαβικά.
Στο διάλλειμα, μου φέρνει να φάω.
Άρχισε να με τραβά από το χέρι.
Να με σέρνει στους διαδρόμους.
Ξαφνικά χαθήκαμε.
Ακούω μια φωνή στο πλήθος.
Κοπελιά..
Κοπελιά..
Madame Figaro.
Κοπελιά Figarooooo...
Τον βλέπω να μου γνέφει από μακρυά.
Με είχε κάνει ρεζίλι με την αθωότητά του.
Γέλασα όμως πολύ.
Με την επιμονή του.
Έπρεπε να φύγω.
Να ρυθμίσω τα διαδικαστικά της συνέντευξης.
Δε χαιρετιθήκαμε.

Βράδυ.
Γέλια.
Παρεούλα.
Τα γνωστά. Τα αγαπημένα πρόσωπα.
Μαργαρίτες Φράουλα.
Πολλές.
Γέλια.
Ένα κερί σε ένα κέικ σοκολάτας.
Ευχή.
Το σβήνω.

Κυριακή πρωί.
Άργησα.
Κάθησα στη μεγάλη βεράντα.
Μια κούπα καφέ. Γλυκός.
Θάλασσα.
Βράχια.
Μουσικές.
Ηρεμία.
Σκέψεις.
Μοναξιά.
Κλείνω τα μάτια.
Με φωνάζουν.
Έχω δυο συνεντεύξεις.
Τον προσωπικό μου μεταφραστή.
Τον φωτογράφο μου.
Μόλις καταλαβαίνει ο κόσμος τη δουλειά μου.
Χαμογελάει.
Ποιόν έχεις δει από κοντά;
Όλο κουτσομπολιά.
Δεν απαντώ.
Ο μικρός έρχεται.
Κάπου σε ξέρω εσένα.
Χαμογελάει.
Μου δίνει το τηλέφωνό του.
Χαμογελάω.
Αύριο γράφει Αρχαία Κατεύθυνσης.


Σπίτι.
O Elvis Costello ουρλιάζει
στην άκρη του δωματίου.
Κάθομαι κάτω.
Σκέφτομαι..
Τι πείσμα έχει ο κόσμος.
Αυτός που δε θέλω.
Αλήθεια.
Κοιτάω πάνω.
2 κάρτες.
Του Πέτρου και της Δέσποινας.
Με κολλημένα κοχύλια μέσα.
Μυρίζει θάλασσα.
Ωραία Θάλασσα.
Όχι φουρτουνιασμένη.
Μετράω ευχές.
Δώρα.
Σα μικρό παιδί.
Γίνομαι μικρό παιδί.
Βλέπω ένα μήνυμα.
Με στεναχωρεί. Ξανά.
'Δε ξέρω ποιός από τους 2 έχει γεννέθλια σήμερα.
19 ή 29;
Χρόνια Πολλά'.
Συνειδητοποιώ.
Είμαστε συνδεδεμένοι.
Και ας είμαστε χωριστά.
Όχι ότι είμασταν και ποτέ μαζί.
Το δικό μου μαζί.
Μπορεί αυτό να ήταν μόνο το δικό του.
19 εγώ.
Ο άντρας με το μπουφάν, 29.
Δε πήρε να ευχηθεί.
Δεν έχει αξία πια.
Ούτε ο τρόπος που κάθεται Πέτρο..
Ούτε το τρόπος που μιλάει.
Γιατί όλα αυτά δε γίνονται για μένα.
Και για αυτό δε τα θέλω.
Εγώ δε τα θέλω.
Εγώ.
Δυστηχώς. Ερωτεύομαι αυτά.
Τα μικρά. Τα καθημερινά.
Τις μυρωδιές. Τις εικόνες.
Όταν λοιπόν τα έβλεπα αυτά.
Τα ερωτευόμουνα.
Δεν έβλεπα άλλα.
Την άλλη.
Τώρα που βλέπω αυτή. Δε βλέπω τα ωραία.
Και έτσι.. δεν υπάρχει έρωτας.
Ευτυχώς Πέτρο.
Καιρός λοιπόν να πάμε παρακάτω.
Ακριβώς όπως μου λες.
Αυτό.
Αρκεί να βρώ το δρόμο.
Όχι το σωστό.
Το δικό μου.

Saturday, May 19, 2007

Όλες οι περίεργες μέρες και η μια γεννέθλια. Η δική μου.

Άλλη μια περίεργη εβδομάδα. Πιάσαμε φωτιά στη δουλειά. Πήγα ένα φίλο σπίτι του και έπασα πάνω σε παρκαρισμένο αυτοκίνητο.. Δύο λαλούν και τρείς χορεύουν...
Αύριο δουλεύω το πρωί και σκέφτομαι από τώρα πως θα την κοπανήσω. Δυστηχώς έχω πάρει ένα ολόκληρο θέμα για ένα συνέδριο και αν δε πάω μάλλον δε το κόβω να καταλαβαίνω τίποτε. Αύριο λοιπόν, θα δουλεύω. Την ημέρα των γεννεθλίων μου. Δεν είναι γκαντεμιά αυτό? Λένε θα βρέχει κιόλας. Ευτυχώς μόνο, που είμαστε στον Αστέρα και έχει ωραία θέα.. ειδάλως δε με έκοβα να την πάλευα σε καμία άλλη αίθουσα!
Λίγη μελαγχολιά την έχω να πω την αλήθεια.. είναι αυτές οι μέρες περίεργες. Γεννέθλιες. Λίγο που κοιτάς πίσω.. Λίγο ποιοι σε παίρνουν.. Λίγο παρελθόν. Λίγο μέλλον. Στην ίδια μέρα.
Πριν πέσω για ύπνο, ο Πέτρος μου λέει, είδε τον άντρα με το μπουφάν. Μας έχει στοιχειώσει όλους. Τουλάχιστον εκείνος δεν έπαθε κακό. Μόνο εμένα βλάπτει.
Προς τιμή λοιπόν του Πέτρου.. ανεβάζω κάτι που μου έστειλε.
Πέτρο σε ευχαριστώ! Χαίρομαι που γίνομαι πάλι δεκαεννιά! Αργά και σταθερά!!

Σαν σήμερα πριν…..
19 χρόνια περίπου
Γεννήθηκε η στρουμφιτα μας
Μωράκι δεν τη γνωρίζαμε
Δεν ακούσαμε το κλάμα της
Σαν κοριτσάκι μας έψελνε τα κάλαντα
Χριστούγεννα και πρωτοχρονιά
Διπλό το ακουστικό μας μαρτύριο
Και τώρα ολόκληρη κοπέλα
Είναι κολλητή μας
Πάμε κινηματογράφο
Πίνουμε κρασί
Κάνουμε σχέδια για το καλοκαίρι
Που και που
αν το φέρει η κουβέντα
λέμε και για κανένα γκόμενο
Μοιραζόμαστε όμορφες και άσχημες στιγμές
Δενόμαστε όλο και πιο πολύ
Εμείς και η μικρή
Σου ευχόμαστε χρόνια πολλά
Όπως εσύ τα σχεδιάζεις
Να τα εκατοστίσεις!!!!!
Χαλάρωσε !!!
Εμείς δεν θα το πούμε πουθενά!!!
Αμπώς!!!


Εδώ να τονίσω, πως.. γκούχου γκούχου δε θα ξανατραγουδησω. Αλλά τα κάλαντα θα στα πω και του χρόνου! Έλααα!!! Επίσης θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Πέτρο γιατί τον έχω κάνει φιλενάδα μου και του λέω όλα τα γκομενικά μου! Καημένε Πέτρο τι σου έμελλε να πάθεις! Όσο για το μπιζελάκι του.. είναι ο δικός μου βράχος!

Πάω για ύπνο αγκαλιά πάλι με κάτι σκέψεις..

Πολλά φιλιά



Tuesday, May 15, 2007

4 the name..

Περπατάω το βράδυ.
Κέντρο.
Ψυρρή.
Γωνία Ερμού.
Θυμάμαι..
Είχα συναντήσει τη μικρή Σοφία του Μ.Π.
Εγώ. Λιώμα.
Τι γέλιο είχαμε ρίξει..
Έχω καιρό να τη δω.
Και αυτή. Και την Κ μου..
Η Ευτυχία έκλεισε το μπλογκ.
Πού είναι?
Χαθήκαμε.
Περνάω Ερμού.
Ζέστη.
Ανεβαίνω τα μικρά στενά.
Αγκαλιά με δυο σκέψεις.
Μια μπλούζα. Πράσινη.
Ακουστικά κολλημένα.
Λιώνουν ένα τραγούδι.
Les jours tristes.
Τσίχλα. Χιλιομασημένη.
Τα σταράκια μου τρύπησαν.
Σκέφτομαι τη Ντίνα.
Μου έχει λείψει. Πολύ.
Άντε να πάει 9 Ιούνη.
Μήνυμα.
Η καθηγήτριά μου με πρότεινε.
Ledbury Festival.
Ιρλανδία.
21 Ιουνίου.
Θέλει να μου υλοποιήσει τα όνειρα.
Να γίνω.
Poet in residence.
Χαμογελάω.




Sunday, May 13, 2007

My destiny manifests..




Ωραίες στιγμές.

Μίλησα με ένα καλό φίλο.

Από Αγγλία.

Και μετά, μίλησα με το Rollo.

Των Faithless.

Κάνει τη μουσική στο έργο του.

Μεγάλη επιρροή.

Μου ζήτησε ένα ποίημα μου.

Για προβολή πριν το έργο του.

Κάπου εκεί..

στα δευτερόλεπτα που μπαίνουν για να κάτσουν.

Δέχτηκα.

Θα είναι και στο βιβλίου του θεάτρου.

Στο Soho.

Και αυτό. Επιρροή.

Φοιτητική. Θεατρική. Επιρροή.

Και τώρα. Μεγαλώσαμε.

Δουλεύουμε για αυτό.

Τι άγχος να γράφεις.

Να ζεις. Για να γράφεις.

Να σημαδεύεις.

Ωραίο άγχος.

Λυτρωτικό. Παραγωγικό.

Thursday, May 10, 2007

Καινούργιο Post. Και όχι μόνο.

Κάθομαι στην ξύλινη καρέκλα.
Άβολα.
Βάζω τα πόδια πάνω.
Το παράθυρο ανοιχτό.
Τέντα.
Φεγγάρι.
Βάφω τα μαλλιά μου.
Καστανά.
Τα νύχια μου.
Ροζ. Τσιχλόφουσκας.
Ακούω Cocorosie.
By your side.
Χαμογελώ.
Χτυπάει το τηλέφωνο.
Η φίλη μου.
Εκνευριστική.
Πιεστική.
Ανοίγω A.V.
Ξεφυλλίζω την προηγούμενη.
Ακόμη.
Τα μάτια μου τρέχουν.
Σταματάνε.
Ένας γκρινιάρης.
Τα μάτια μου. Κλείνουν.
Λες να είναι αυτός;
Ανοίγουν.
Μπα.
Κλείνουν.
Τόση σύμπτωση.
Μια τόση δα.
Μικρή.
Σημαντική. Απόκλιση.
Μακάρι.
Να.
Μένουν κλειστά.
Τα. μάτια. μου.

Tuesday, May 8, 2007

2row il b gone

Τι περίεργες.
Μέρες.
Ώρες.
Γυναίκες.
Με χαλάνε.
Μεγάλες ιδιοτροπίες.
Χωρίς λόγο.
Έγινα κουρέλι.
Να μη μιλήσω.
Να κρατηθώ.
Μέχρι να τελειώσει το 8ωρο.
Γμτ.
Ήθελα τόσο πολύ να της βγάλω τα μάτια.
Με τον δείκτη.
Να της τα ζουπίξω.
Βαθιά.
Και να της τα βγάλω.
Να τα πετάξω έξω.
Εκεί που πετάμε τις γόπες.
Στον υπόνομο.
Να μη τα ξαναβρεί.
Σχόλασα.
Ήρθα σπίτι.
Με κάτι νεύρα.
Να'ναι καλά ο Πέτρος.
Γελάσαμε πάλι σήμερα.
Με κράτησε λίγο.
Πολύ λίγο.
Από το να σπάσω το κεφάλι μου στο τοίχο.
Να το κάνω λιώμα.
Μέχρι να πεταχτούν χιλιάδες,
πολύχρωμα λαμπιόνια.
Μπλε.
Πράσινα.
Κίτρινα.
Καλώδια.

Δεν είμαι εχθρική. Φίλοι μου καλοί πες'τε!! Επιβαβαιώστε!!
Ζητώ Συγγνώμη!
Είπα στο φίλο μου το Πέτρο να πάω στην εκκλησία να ανάψω ένα κεράκι αλλα μου είπε ότι θα μου πέσει ο πολυέλαιος στο κεφάλι. Δε πήγα. Πέτρο, το κρίμα στο λαιμό σου! Μήπως να πάω??

Friday, May 4, 2007

Μελανιασμένο. Γλυκό. Βράδυ.


Βόλτα.
Με το μπαμπά.
Μετά από 2 βδομάδες.
Δε πήρα αυτοκίνητο. Ούτε εκείνος.
Περπατήσαμε. Αυτό θέλαμε.
Βαλαωρίτου. Ν. Βάμβα.
Το σπίτι που μεγάλωσα.
Έχει γίνει Friday's.
Κατάντια.
Μου διηγείται ιστορίες.
Πολλές.
Οι περισσότερες, δε με νοιάζουν.
Δε το δείχνω.
Συνεχίζει. Νοσταλγεί.
Καθόμαστε. Καφέ.
Μικρό Espresso. Γλυκό.
Μου γκρινιάζει.
Δεν έχεις χρόνο.
Δεν προλαβαίνεις.
Η γιαγιά έχει καταπέσει.
Δεν έχεις πάει.
Όντως. Απέχω.
Κοιτούσα απέναντι.
Ένα γραφείο των Smith's.
Δεν ήξερα ότι είχαν και εδώ.
Πάντα ήθελα να μου βρουν σπίτι.
Στο Λονδίνο.
Τώρα εδώ.
Πείσμωσα. Τόση δουλεία.
Δε κάνω τίποτε.
Θα πάρω σπίτι.
Αυτό του είπα.
Μου χαμογέλασε.
Με. Τον. Έρωτα.
Θα τον βάλω εκεί.
Στο σπίτι. Στο κέντρο.
Κάπου στη Πλάκα. Στους Αέρηδες.
Μικρό. Δε θέλω μεγάλο.
Μόνο να μας χωράει.
Μας. Χωράει.
Με μεταλλική σκάλα. Εξωτερική.
Με μαρμάρινη. Εσωτερική.
Όταν τις πατώ.
Να κρυώνουν οι φτέρνες μου.
Εκείνος να μου τις ζεσταίνει.
Να. Με. Προσέχει.
Θα τον προσέχω. Και εγώ.
Πολύ. Σα Μικρό Θεό.
Δικό μου. Μικρό. Θεό.
Μυστικά.
Χαμογέλασε.
Θα έχει και κήπο.
Κυριακές. Θα μαζευόμαστε.
Θα τους κάνω λεμονάδες.
Με δυόσμο. Παγωμένες.
Εκείνος θα κάθεται.
Θα μου χαμογελάει.
Και θα'χω και μια κουζίνα.
Κίτρινη. Φωτεινή.
Μικρή. Χαριτωμένη.
Με κρεμασμένες στο τοίχο κουτάλες.
Μεγάλα. Γυάλινα ποτήρια.
Τραπεζομάντηλα. Πολύχρωμα.
Από τα μέρη που θα'χουμε πάει.
Χαμογέλασε.
Θα μου'χει και λεβάντες.
Πολλές.
Να μου μυρίζουν.
Kοράλια. Στο δωμάτιο.
Εγώ να κάθομαι.
Να γράφω.
Εκείνος. Να είναι εκεί.
Εκεί.
Μόνο. Λίγο πιο' κει.
Να μου μιλάει.
Να μου αλλάζει σύνορα.
Συντεταγμένες.
Ουρανούς.
Πρώτη φορά.
Με άκουγε. Ευλαβικά.
Χαμογελούσε.


Tuesday, May 1, 2007

Πολύ. Ζάχαρη.

Δείκτες.
Κατευθύνσεων.
Όχι ρολογιού.
Επιτέλους.
Βόλτες.
Ατελείωτες.
Φίλοι.
Καλοί.
Καινούργιοι.
Δύτες.
Θάλασσα.
Στεριά.
Το ίδιο καλοί.
Σχεδιάζουμε αποδράσεις.
Θέλω.
Πολύ.
Καραμελένιες μέρες.
Ώρες.
Τις τρώμε μαζί.
Σπίτι.
Στο πάτωμα.
Στα μαξιλάρια.
Σα παιδιά.
Τριγύρω.
Χαμόγελα.
Γέλια.
Όλα.
Ένα φλυτζάνι καφέ.
Ένα νεύμα.
Όλα.
Ένας.
Καφές.
Με.
Πολύ.
Ζάχαρη.
Πολύ.
Καραμέλα.
Πολύ.