I'm vertical

i just arted

Monday, September 10, 2007

Πλαστελίνη


Μικρή θυμάμαι ήταν η γιαγιά.
Με επανέφε στη τάξη.
Μέσα τα κεφάλια.
Καινούργια τσάντα.
Μολύβια. Ξυσμένα.
Τετράδια.
Μύριζαν πλαστικό.
Καινούργιο.
Τώρα.
Η δουλειά.
Το ξύπνημα.
Ο καφές.
Κάθε μέρα.
Δε ξέρεις πια.
Δεν έχεις κάτι να περιμένεις.
Ούτε διάλειμμα.
Ούτε γυμναστική.
Ούτε ώρα της εκκλησίας.
Μέχρι που ήρ8ε εκείνος.
Έκανε το παρόν. Μέλλον.
Τώρα.
Εκείνος.
Με ένα μήνυμα.
Κομματιάζει την κούραση.
Την κάνει δική του.
Τη φυλάει μυστικά.
Πέρασε.
Ένα καλοκαίρι.
Φαντασίας.
Παιδικής.
Πλαστικής.
Πέντε φωτογραφίες.
Χαμογελαστές.
Σε όλες.
Τον κοιτώ.
Μια προσήλωση.
Μια αγαλίαση.
Μια ηρεμία.
Μεταλάχτηκα.
Μαλάκωσα.
Έγινα πλαστελίνη.
Εύπλαστη.
Μαλακή.
Χρωματιστή.
Μυρωδάτη.
Τώρα.
Στα χέρια του.
Ούτε αργίες.
Ούτε γιορτές.
Δε περιμένω.
Τίποτε άλλο.
Τώρα.