I'm vertical

i just arted

Tuesday, February 27, 2007

Μαύρο - Τρίτη - Κανείς

Μαύρο
παλτό
ψυχή -
μουτζούρα.
Περπατάω Β.Σοφίας.
Βροχή.
Χέρια στη τσέπη.
Πεινάω.
Διψάω.
Θέλω.
Ηρεμία -
δε μιλάει Κανείς.
Δε περπατάει
δίπλα μου -
Κανείς.
Μαύρο
πεζοδρόμιο
μάτι -
θολούρα.
Τι να αισθανθείς;
Τι να σ'αγγίξει πια;
Κανείς -
Δε περπατάει δίπλα μου -
Κανείς.

Saturday, February 24, 2007

Tσουπ 2

Εντάξει.-
Τελεία
.
και
&
παύλα
-
ή
η μοίρα μου είναι σακατεμένη
ή
μου κάνει
πουτανιές.
Πολλές όμως.
Αποφάσισα
καφεδάκι,
βολτίτσα
μια που δεν δουλεύω
σήμερα.
Ωραία μέρα δεν είχε,
αλλά θα την έκανα εγώ
ωραία.
Δεν τα είχα υπολογίσει όλα βέβαια.
Στενοί δρόμοι.
Αριστερό φλάς.
Στοπ.
Κοιτάω.
Ο άντρας με το μπουφάν.
Στη μηχανή.
Ο γνωστός.
Στη γνωστή γωνία.
Μόνο που τώρα
μου έκλεινε
και το δρόμο.
Πέρα από το ότι
μου μαύριζε
και την Ψυχή.
Δεν είχα
επιλογή.
Έπρεπε αναγκαστηκά να
στρίψω
εκεί.
Οπότε.
Από πίσω
και εγώ.
Έκλεινα το δρόμο.
Πήρα σβάρνα και το
στοπ.
Και περίμενα.
Δεν κορνάρισα.
Δε με συνέφερε.
Λέω θα γυρίσει.
Θα με δει.
Θα με δει και ο φίλος του
από το πεζοδρόμιο.
Θα τα χάσω,
θα τρέμουν και τα
πόδια μου.
Θα μου σβήσει και
το αυτοκίνητο..
Χάλια..
Οπότε περίμενα.
Κάποτε θα
ξεκινούσε.
Κάποτε θα
φεύγαμε.
Μέχρι που έκανε νόημα -
αριστερό χέρι -
να περάσω.
Γαμώτο.
Χώρεσα.
Έφυγα.
Ευτυχισμένη.
Δε με είχε δει.
Στροφή Γαλατσίου.
Μου παίζει τα φώτα.
Πουτάνα ζωή.
Τώρα τι μου τον φέρνεις?

Friday, February 23, 2007

Our shinny little moments, our small hours, our love..

'I took a walk through depford recently and soon realised that some places on this earth refuse to move forwards. Its as though in some places time freezes. That is the exerience i felt walking on the train platform, Depford station... In my mind and heart i felt a conflict. One was wrestling the other. My mind knew that a year had passed since the time we were at that platform together but my heart was convinced that a year hadnt passed at all, and at any moment you were to appear at the top of the staircase and we were gonna catch the train together. I kept looking, and looking, nothing... Its strange that something as small as missing you by seconds on an ordinary day some years ago can present itself like a bolt of lightning, and knock you off balance. Its sadder still that the most important moments in your life, and the most significant in your relationship are the ones that never reveal themselves to you until much later in life. I couldnt remember a single valentines day or christmas or birthday that we spend together as much as i can remember maybe a lazy saturday afternoon, or an ordinary evening where we were talking about one thing or another. Maybe now that is why I shy away from big events because they are artificial, they are just not as authentic as the simple things, the everyday things... And today, i have friends who say to me that i should date all these different girls etc etc, and i refuse politely, stating that i am fine, or that i am not in the mood. It is not even that i want to turn the clock back at all. But rather what i feel is a quiet satisfaction. I know what love is, and i definetly know what isnt... It's wierd, who knows, we could try and be together in the future and it could be a total disaster, but to me that doesnt matter, some things just feel right, so why question what does? '
Michael Bhim

Σ'εκδικήθηκα

Περπάταγα. Σήμερα.
Γνωστή
οδός. Γνωστά
βήματα. Γνωστά
πρόσωπα.
Εσύ.
Έγνεψες γεια.
Εσύ πρώτος.
Ανταπέδωσα.
Ήλιος μπήκε. Παντού.
Έκανες νόημα. Να'ρθω.
Προχώρησα.
Λες και δεν είδα.
Ποτέ. Τίποτε.
Σε εκδικήθηκα.
Ούτε μια φορά απόψε δε σε θυμήθηκα.

Wednesday, February 21, 2007

Πέντε πράγματα για μένα

Είναι πολύ περίεργα όλο αυτά τα fwd. Ωραία περίεργα. Μ'αρέσουν. Έλαβα και εγώ με τη σειρά μου τη σκυτάλη απ'το σοφό κ.Φ για να γράψω πέντε πράγματα για τον εαυτό μου. Είναι επικίνδυνο να ψάχνεις, να εξερευνείς τον εαυτό σου κ.Φ! Πόσο ακόμη.. Πιο επικύνδινο βέβαια είναι και να τον αποκαλύπτεις.. όπως πάντα όμως, μπήκα στο χορό και θα χορέψω και 'γω..
Λοιπόν..
1. Ερωτεύομαι ασύστολα. Καθημερινά. Ζω την κάθε μέρα πολύ έντονα. Πολύ δραματικά. Μπορεί τη μια μέρα να λιώνω από έρωτα, να πεθαίνω, να κλαίω, να σπαράζω και όταν ξυπνάω την επόμενη μέρα να μην υπάρχει μέσα μου τίποτε.. Μου πέρναει εύκολα..
2. Δεν έχω καμία αίσθηση φόβου. Όχι ότι δεν φοβάμαι τίποτε. Αλλά δεν υπήρξε ποτέ κάτι που να με έχει κρατήσει λόγο κάποιας φοβίας. Από μικρή πίστευα ότι όλα είναι γραφτά μας.. αν είναι να την πάθεις, θα την πάθεις όσο και να φυλάγεσαι.. Είμαι πολύ ήρεμη. Μου αρέσει πάρα πολύ η ησυχία. Όταν κάποιος φωνάζει γύρω μου, με αποσυντονίζει.
3. Οι γονείς μου δεν ήταν ποτέ μαζί. Μεγάλωσα με τη μαμά μου. Τα τελευταία χρόνια σκέφτομαι ότι θα ήθελα μελλοντικά (κοντινός μέλλοντας - σκιαχτηκό) να δημιουργήσω μια δική μου οικογένεια μόνο και μόνο για να καθόμαστε όλοι μαζί στο τραπέζι.Αυτά τα μικρά πράγματα είναι που μου αρέσουν. (Όχι να παντρευτώ - δεν εννοώ αυτό). Ίσως και για αυτό, έχω συζήσει με τις περισσότερές μου σχέσεις.. Μ'αρέσει αυτή η γλυκεία καθημερινότητα του πληθυντικού.
4. Ποτέ δεν ήμουν ο φασαρίας της τάξης στο σχολείο. Η όλη κατάσταση μου ήταν αδιάφορη. Στην τρίτη Λυκείου όμως, η Συλβάνα Ράπτη μου έδωσε στήλη στα Νέα, για τη παιδεία. Που έγραφα, όχι τα κλασσικά, αλλά το γεγονός ότι δεν διδασκόμαστε τέχνες παρά μαθηματικά και φυσική. Τι να την κάνω εγώ τη φυσική.. λες και μου χρησίμευσε ποτέ! Την επόμενη μέρα, με κάλεσε η λυκειάρχης στο γραφείο, και μου είπε επιεικώς πως θα την παρακαλάω για να με περάσει τάξη το καλοκαίρι και πως - το καλύτερο - αν θέλω τέχνες να πάω να γίνω υδραυλικός! Αυτό ήταν, έφυγα από το σχολείο μόνη μου. Δεν ξαναμίλησα ποτέ και με κανένα από εκεί. Μετά απο 2 βδομάδες ανεξαρτησίας, χωρίς να μου μιλούν οι γόνείς μου, με δέχτηκε τιμητικά το Πρώτο πειραματικό Λύκειο στη Πλάκα.
Η πιο σημαντική στιγμή της ζωής μου. Ανακάλυψα πόσο ισχυρό είναι το Βic μου.. τότε ήταν που αποφάσισα να σπουδάσω συγγραφέας στο Λονδίνο.
5. Οι περισσότεροι φίλοι μου με κατηγορούν πως δουλεύω πολύ. Μια στο Madame Figaro, μια στο miss.gr, την άλλη στο μαγαζί.. δεν μένει καθόλου χρόνος.. έχουν δίκιο. Αλλά μ'αρέσει.. είμαι λίγο βιτζιόζα, επίσης και πολύ workacholic.. όχι λόγο χρημάτων, κάθε άλλο. Δε μπορώ να ξυπνήσω με την ιδέα ότι θα μείνω σπίτι και δε θα κάνω τίποτε όλη τη μέρα. Μελλοντικά θέλω να κάνω το δικό μου writing center με πολλά courses, με ενσωματωμένο βιβλιοπωλείο και organic shop.. όλα αυτά μετά τη θέση της fashion editor που θα καταλάβω..
Αυτή είναι η Μαριλούξ.. δυστηχώς - ευτυχώς δεν ξέρω, εσείς θα μου είτε..
Εγώ λίγο για να πω την αλήθεια σκιάχτηκα..Επειδή όλοι έχετε πάρει τη σκυτάλη και εγώ η καψερή δεν έχω κάπου να την πασάρω και δεν θέλω και να μου μείνει στο χέρι αμανάτη.. τη πασάρω σε όλους εσάς που με διαβάζετε, σε όλους τους φίλους.. παρακαλώ, feel free να πάρετε τη σκυτάλη απ'τα χέρια μου και γρήγορα! Σας προκαλώ - Γράψτε μου..
κ.Φ - μη μου θυμώσεις που σε λέω κύριο - προσδίδει κύρος όχι χρόνια, σ'ευχαριστώ..

Tuesday, February 20, 2007

Θα πάψω άλλο να σε θυμάμαι

Έχω πέσει και κλαίω.
Ταξίδια.
Λιώμα.

Monday, February 19, 2007

Μια καθαρή Δευτέρα..

Βρέθηκα χτες στο 22,
ντυμένη κάτι λίγο από ξωτικό και νεράιδα μαζί..
Η Γωγώ στη πόρτα, μας έβαλε όλους τσάμπα.
Τι καλά να'χεις φίλους. Φίλους καλούς. Φίλους στο 22 που σε βάζουν τζάμπα.
Υποσχέθηκα να τη δω Τρίτη απόγευμα.
Σα τη γριά, έχω αρχίσει να έχω πρόγραμμα.. και μετά Ντινάκι μου, λέμε για τρέλλες..
Ίσως και να μην έχουν περάσει τόσο οι μέρες..
Ωραία και η Δευτέρα, αυτή η Δευτέρα. Χαλαρή, καθαρή. Με τσάι, συννεφιά και ύπνο.
Μ'αρέσουν αυτές οι μέρες. Οι ξεχασμένες άδειες απ΄τη σημαία.
Μ'αρέσει να'μαστε όλοι σπίτι. Φάγαμε αηδίες με τη μαμά και το μπαμπά. Μαζί.
Από τις πρώτες φορές. Τι αστεία που είναι η οικογένεια και
τι χαρά μπορεί να σου δώσει..

Thursday, February 15, 2007

How much of a life you remind me..

I have a terrible need to write you. A letter, a poem.. exactly as I used to.. I don't know what's stopping me of getting there.. I don't even know if I have written a poem about you. I must have been unconcious. I don't have any news to write tho and if I start writting to you I fear it ll all end up in a dissaster.
Mary came to stay perminately in Greece cause Alex wanted to meditate for two years (at least). Things changed for good. Alex left his meditation plan after three days and came to Athens to get her. There are getting back, deciding where they getting there place, how many cats ll they get etc.. exactly like we were doing back then.
I remembered today.. all the fucking sidewalks we did. All the amazing nights we were out and the days too. The days when we shopped our green tea from the flea market of Chinatown, our Notting Hill walks most of the Saturday mornings, our tiny Chinese place over Greenwich that made us fatter, your house, our flat. I remember a lot. Even the night we spent at the loo of Belluci's.
Minutes later, you texted you got to Deptford. You had the same things in mind. How far we are now, but how close as well..
I got nothing to say on the phone now. My voice is getting wicked. How much of a life you remind me.. I wish you knew..

Michael I ll always think about you as my soulmate -its sounds so cheesy tho-
I don't think I ll never find another mind, another soul, another body like yours..
You had it all.. yours..

Monday, February 12, 2007

Για πέταμα

Από τότε που σε είδα
πέρασε μια βδομάδα σιωπηλή.
Γκρι. Μα σε σκέφτομαι.
Δουλειά. Ύπνος. Ξενύχτι.
Πονοκέφαλος χωρίς depon.
Εσύ. Μα σε σκέφτομαι.
Βαριέμαι τη δουλειά,
το άδειο κρεβάτι, την ησυχία.
Εσένα. Μα σε σκέφτομαι.
Κοιτάω το ρολόι, λες
και δώσαμε πάλι ραντεβού.
Οκτώ ακριβώς. Το ξέρω. Δε θα σε στήσω.
Και. Σε σκέφτομαι.

Wednesday, February 7, 2007

Oι ογδοντάρες ίσον με τέσσερις εικοσάρες..

Έκανα καινούργιο editorial στο miss.gr.. τι καιροί και αυτοί..
Καλημέρα σας - φιλιά πολλά

Tuesday, February 6, 2007

Τσουπ

Σήμερα μετά τη δουλεία, κουρασμένη και ταλαιπωρημένη αποφάσισα για κακή μου τύχη να πάω σούπερ μάρκετ. Για να καταλάβαιτε όσοι δεν ξέρετε.. το σούπερ μάρκετ καλό είναι όταν αποφασίζει κάποιος να πάει, η τοποθεσία του όμως είναι λίγο επικίνδυνη.. βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το γραφείο του τύπου με το μπουφάν. Περπάταγα εγώ, αμέριμνη. Άβαφτη - το κυριότερο - χέστηκα αν ήμουν αμέριμνη και δε το περίμενα να πω την αλήθεια - και τσουπ. Μπροστά μου. Πωωω..Αυτά τα σκηνικά παίζονται εκεί που δε το περιμένεις και βρίσκεσαι σα μαλάκας στη μέση του δρόμου να κοιτάς. Να προσπαθείς να χαμογελάσεις και να δέιχνεις ότι χαίρεσαι και ότι δε σκέφτεσαι μήπως πετάνε τα μαλλιά μου..μήπως δείχνω σα καθυστερημένο.. κτλ κτλ
Καλά εγώ, εσύ τι νέα? Θα το ρώτησα και τριάντα φορές από την αμηχανία μου..
Τι νέα.. Τέσσερις βδομάδες έχουμε να ειδοθούμε και ομόρφυνε. Πως γίνεται αυτό ρε γαμώτο?! Δεν μπορεί κανείς να μου το εξηγήσει.. και μετά έχεις και το σοφό κύριο Φ. να λέει για αυτό είναι ο έρωτας για να σε παιδεύει. Ε.. τόοοοοοσο πολύ παίδεμα δε το θέλω. Δεν ευχαριστιέμαι τίποτε. Έχασα ήδη δύο Σ/κου να περιμένω τηλέφωνο. Πολύ.
Τώρα χαρούμενος με αγκάλιασε. Με φίλησε.. Υποσχέθηκε θα τα πούμε. Κλασσικά. Θα σε πάρω τηλέφωνο να κανονίσουμε καφεδάκι. Εγώ κούνισα το κεφάλι μου. Σιγά ,μη πάρει. Εδώ δεν έπερνε τηλ στις καλές στιγμές, τώρα θα πάρει. . και καθώς έφευγα λέει
το σκέφτηκα καλά.. και ναι θέλω να με πας μια βόλτα..
έλιωσα
έφυγα
και δεν γύρισα και το κεφάλι μου πίσω, μη το πάρει και πάνω του.
Τώρα.. παρακμή. Ξανά και ξανά περνώ από το ίδιο στάδιο. Δεν αξίζει. Δεν αξίζει. Δεν αξίζει.. Αυτό λέω στο εαυτό μου.
Ήταν ο μόνος άνθρωπος που μου λέει ότι οδηγώ σα το Χάρο, εδώ και μήνες ορκιζόταν ότι δεν πρόκειτω να μπει στο αυτοκίνητό μου.. και τώρα. Να πάμε βόλτα.. λίγο αργά..
Εγώ πάντως σούπερ μάρκετ δεν ξαναπάω. Το δηλώνω.

Μη μου τηλεφωνείτε άλλο..

Τρίτη. Σήμερα. Τέσσερις αναπάντητες κλήσεις. Στην πέμπτη το σήκωσα. Η μαμά, αναγγελία θανάτου. Πάλι. Η μαμά μιας φίλης μου, πέθανε. Πρόσωπο αγαπημένο, κοντινό, αγαπητό. Σοκ. Μα.. ήταν πολύ μικρή.. Ξαφνικά.

Τέσσερις το μεσημέρι. Μια ακόμη κηδεία.

Ένας ακόμη άνθρωπος. Αγαπημένος. Δικός μας.

Μια ακόμη κηδεία.

Ένας θάνατος. Μια τελετή. Μαύρα.

Και τώρα τι να πεις..

Να ζήσεις να την θυμάσαι?


Φεύγουν οι άνθρωποι. Οι δικοί μας άνθρωποι και μεις τους θάβουμε σε δυο κιλά χώμα.

Τι είναι αυτό.. θρησκεία?

Που πάει η ψυχή, οι αναμνήσεις, πού πάει η κάθε ζωή..

Βαρέθηκα όλο αυτό. Ένας. Δύο. Τρείς..

Τηλέφωνο στο τηλέφωνο. Αγκαλιά. Δάκρυ.

Συνάντηση. Πάντα στις τέσσερις.

Μαύρα. Μια ακόμη κηδεία.


Η Ντίμη, η φίλη μου, υπήρξε μια μεγάλη ενδόμυχη έμπνευση.

Μια ζωγράφος, ανεξάρτητη, ζωντανή, εφερευρετική και πολυάσχολη.
Ένα από τα αγαπημένα μου έργα της..


Monday, February 5, 2007

Κίτρινο



Θυμάμαι κίτρινο.
Έντονο κίτρινο. Σα τώρα.
Στους τοίχους. Στη πόρτα.
Κίτρινο.
Στα χέρια.
Στο πρώτο λουλούδι που φτιάξαμε.
Μαζί.
Θυμάμαι τα μεσημέρια. Γυρίζαμε σπίτι.
Χαρά. Έρωτας. Πρώτος.
Κίτρινο.
Άλλαξα σχολείο. Χαθήκαμε.
Δώδεκα χρόνια μετά.
Περπατούσα. Με βρήκες.
Με αγκάλιασες. Με θυμήθηκες.
Εσύ. Πρώτος.
Ενήλικες πια.
Στη Μύκονο με παρέες. Πίναμε.
Τεκίλες. Ήλιο.
Κίτρινο.
'Ωρες μετά. Σύρο.
Εγώ. Εσύ. Μόνο. Μαζί.
Εμείς.
Κίτρινο.
Πέντε μήνες μετά.
Γίναμε κούτες με αποθημένα.
Μικρές ασπρόμαυρες πολαρόιντ παραταγμένες σε σειρά.
Κρεμασμένες στο τοίχο.

Sunday, February 4, 2007

Κάτι λείπει απ'τις Κυριακές..

Προσπαθώ εδώ και κάτι μέρες να ανεβάσω κείμενα..
Ένα κείμενο καινούργιο και αυτό της κίτρινης τάξης.
Αλλά οι λέξεις δε βγαίνουν. Λες και χρεώνω. Μια μια..
Δεν είναι writer's blog.
Σαν να αρνείται το χέρι μου να γράψει αυτά που το μυαλό σκέφτεται.
Σαν να ξέρει ότι τελείωσε το Μ.Π και πάει. Δεν θα ξαναπάει.
Τί κακό και αυτό.
Δένεσαι.
Και τώρα.. Ζωή. Να ψάχνεις συνέχεια. Δε ξέρω τι ακόμη. Αλλά ψάχνω.
Φταίει που είναι όλα παράλληλα.
Έχω τρομερές τύψεις που δεν τα έχω ανεβάσει ακόμη, μη μου πείτε τίποτε..
Τόσες πολλές - λες και έφαγα δέκα σοκολάτες..
Είναι και Κυριακή βράδυ, δεν έιμαστε και μαζί..
Μου λείπετε.
Αυτό είναι.
Μου λείπετε.
Δεν θέλω άλλες Δευτέρες να ξημερώνουν. έξω κάνει κρύο. Βρ΄χει.