Τρίτη. Σήμερα. Τέσσερις αναπάντητες κλήσεις. Στην πέμπτη το σήκωσα. Η μαμά, αναγγελία θανάτου. Πάλι. Η μαμά μιας φίλης μου, πέθανε. Πρόσωπο αγαπημένο, κοντινό, αγαπητό. Σοκ. Μα.. ήταν πολύ μικρή.. Ξαφνικά.
Τέσσερις το μεσημέρι. Μια ακόμη κηδεία.
Ένας ακόμη άνθρωπος. Αγαπημένος. Δικός μας.
Μια ακόμη κηδεία.
Ένας θάνατος. Μια τελετή. Μαύρα.
Και τώρα τι να πεις..
Να ζήσεις να την θυμάσαι?
Φεύγουν οι άνθρωποι. Οι δικοί μας άνθρωποι και μεις τους θάβουμε σε δυο κιλά χώμα.
Τι είναι αυτό.. θρησκεία?
Που πάει η ψυχή, οι αναμνήσεις, πού πάει η κάθε ζωή..
Βαρέθηκα όλο αυτό. Ένας. Δύο. Τρείς..
Τηλέφωνο στο τηλέφωνο. Αγκαλιά. Δάκρυ.
Συνάντηση. Πάντα στις τέσσερις.
Μαύρα. Μια ακόμη κηδεία.
Η Ντίμη, η φίλη μου, υπήρξε μια μεγάλη ενδόμυχη έμπνευση.
Μια ζωγράφος, ανεξάρτητη, ζωντανή, εφερευρετική και πολυάσχολη.
Ένα από τα αγαπημένα μου έργα της..
No comments:
Post a Comment