I'm vertical

i just arted

Saturday, June 9, 2007

Μη με βάλεις σημάδι. Μη.

Απέχω τις τελευταίες μέρες.
Από όλα.
Τριγυρνώ σπίτι.
Άντε καμία βόλτα.
Χαλαρά.
Καφές, τσιγάρο, τα πόδια ψηλά.
Πιο ψηλά.
Δε πατάνε.
Θάλασσα, λάδι, αλάτι.
Πιο ψηλά.
Δε πατάνε. Κολυμπάνε.
Φίλοι. Καρπούζι. Χαμόγελα.
Δυο τηλέφωνα.
Με εκείνον.
Δε φοράει πια μπουφάν.
Δε τον είχα ξαναδεί καλοκαίρι.
Ομορφαίνει. Μαυρίζει.
Βλεφαρίδες μεγάλες.
Μπλε μάτια. Αυτά της θυμωμένης θάλασσας.
Μόνο εκεί δε βουτάω.

13 comments:

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ said...

Χαμογέλα...

Anonymous said...

Κλαψ...

Marilou said...

Μα χαμογελάω ρε παιδιά..
Μη βαράτε..
λαλαλαλα λαλαλα
σαλαλαλα..

Antoin... said...

Και οι δεύτερες σκέψεις καλές είναι.
Πρώτον μας βοηθούν να δώσουμε άφεση στον εαυτό μας, γιατί βρίσκουμε τα θετικά χάριν των οποίων υποκύπτουμε στις αδυναμίες μας
και δεύτερον, στα μπλε μάτια τσιμπάω κι εγώ το δόλομα.
Αχ... αυτές οι αδυναμίες μας..!
Τι θα ήταν η ζωή χωρίς αυτές...

Marilou said...

Βασικά να σου πω την αλήθεια, δεν έχω κόλλημα στα μπλε μάτια.. μ'αρέσουν οι μαυριδεροί γενικότερα..
χαχαχαχαχχα
μόνο αυτο το ξευγάρι μάτια με κόλλησε!
Λες να είναι η αρχή??
απαπαπα απαπαπα
Αλλά και ζωή χωρίς αδυναμίες.. μαλακία.. οπότε ας υποκύψουμε!

Antoin... said...

Σαν το παγωτό ας πούμε...

Φεύγω κορίτσι, πάω για καφέ...

Antoin... said...

Να σου πω μια ιστορία.
Για κάτι που δεν έκανα ούτε ποτέ θα κάνω.

Ήμουν φαντάρος και τα είχα με την Ακριβή.
Πίσω απ' το άγαλμα του Βενιζέλου
(δίπλα στο μέγαρο)
είχε ένα cafe που τώρα έγινε club.
Είχαν πάει τα κορίτσια βράδυ και περίμεναν κι εμένα να κάνω την κοπάνα απ' το στρατόπεδο που τους είχα υποσχεθεί.
Η Ακριβή είχε μαζί και τη σκύλα της τη Μόνα.
Ο μάγκας που είχε το μαγαζί έκανε κέφι την Ακριβή και πλησίασε να πιάσει κουβέντα ακριβώς λίγο πριν φτάσω κι εγώ, που τον είδα σκυμμένο πάνω απ' τη δικιά μου να σαλιαρίζει περί σκυλιών.
Την ώρα ακριβώς που καθόμουν, η Ακριβή του έλεγε πως η Μόνα είναι μεν όμορφη αλλά οι ράτσες δεν τη συγκινούν, μόνο οι αλήτες σκύλοι της αρέσουν.
Ο χάλια-μάγκας τότε ούτε που λυπήθηκε τον εαυτό του, γύρισε και είπε, "κι εγώ αλήτης είμαι".
Από τότε του βγήκε τ' όνομα και η μισή του πελατεία έκλεινε ραντεβού στον αλήτη.

Φαντάζομαι να κατάλαβες γιατί είπα αυτή την ιστορία.

Φεύγω..!

Anonymous said...

Εγώ πάντως τα κατάλαβα όλα!

Aggelos Spyrou said...

Η θυμωμένη θάλασσα δε δαμάζεται.

Τα μάτια δαμάζονται.

Ίσως τα μάτια να φέρνουν πιο πολύ σε... πισίνα...

Φιλιά Μαριλούδιον! 0:)

Menelaos Gkikas said...

Καληνύχτα Μαριλούδιον!!

Marilou said...

Τρέχω να πάω στη δουλειά γιατί έχω αργήσει.. θα σας τα πω μετά.. με την ησυχία μας!
Καλημέρα παιδιά!
Να έχετε μια όμορφη μέρα..
Πολλά φιλιά

Passionaria said...

Kalos ro koritsaki mas!
Pou eisai esu?
xamenh stous mple vithous tvn matiwn?
Vges sthn epifania... hrthe to kalokairi! h thalassa einai pantou!
FILIA KORITSAKI!

Marilou said...

Αχ Αντοιν μου.. Κατλάβα.. δε λες τίποτε.
Μενέλαε.. φιλάκια.. καληνύχτα. καλημέρα.. δε σε πρόλαβα.. καθόλου!
Άγγελε, δε 3έρω. Ακόμη διατηρώ τις αμφιβολίες μου. Υπάρχουν άνθρωποι που πολύ απλά δε δαμάζονται ποτέ. Και τώρα αρχίζω και σκέφτομαι πως.. εκείνος ίσως δε με δάμασε πρώτος.. Οπότε εγώ πολύ απλά δε διάλεξα να κολυμπήσω. Μετά από όλα αυτά.. σου μένει η λαχτάρα. Μόνο. Ίσως και λίγη θύμιση. Πολύ λίγη.
Πασιοναρία μου γλυκιά.. κάποιος έχει αρχίσει και με τραβάει..
χαίρομαι που σας ξαναβρήκα.. όλους εδώ.. όπως σας είχα αφήσει!
Πολλά φιλιά