Θυμάμαι. Το κρύο μεσημέρι
στο διάδρομο που μύριζε χλωρίνη.
Στριμωγμένη στο καφέ παγκάκι με μια κυρία.
Ο γιατρός στυφός. Λειψός.
Να κοιτά περίεργα και να μη μιλά.
Μέχρι να κάτσω. Πρέπει να γίνει.
Εγχείρηση καρδιάς. Η ρουτίνα του.
Χίλιες λέξεις να βγαίνουν από το στόμα του.
Βαριές να πέφτουν στο μωσαικό.
Να το τσακίζουν.
Μαζί και εγώ. Κρύο Μάρμαρο. Λευκό.
Θυμάμαι. Την Όλγα να με κρατά απ 'το λαιμό.
Δυνατά. Να σκέφτομαι μόνο
πως θα στο πω. Γιατί εσύ και όχι εγώ.
3 comments:
Πολυαγαπητό Χαρωπό Μαριλούδιον, μέσα από τα δύσκολα πράγματα της ζωής γινόμαστε σοφότεροι...
koritsaki mou glyko
marilouloudaki mou
den mporousa na to fantastw .den ithela na to pistepsw. oti egine kati k giayto pia den grafeis.elpizw na min exei symbei kati kako.kati anepanorthwto kai mi anastrepsimo.
s'agapw.
panta.
Τι έκανες πάλι στα βιβλία σου??
Post a Comment