Κουλές μέρες. Πανικοβάλλομαι.

Πέμπτη.
Καθόμαστε για καφέ στου Κούν.
Ένας άντρας πλησιάζει προς το μέρος μου.
Ανοίγει μια εφημερίδα. Την ακουμπά στο τραπέζι.
Σχεδόν πάνω στα χέρια μου.
Πανικοβάλλομαι.
Διάβασε, λέει.
Τον κοιτάω. Κοιτάω την εφημερίδα.
Πανικοβάλλομαι.
Athens Voice. Ανοιχτή στα ζώδια.
Πού ξέρεις ότι τα διαβάζω?
Και εγώ σε διαβάζω. Απαντά.
Πανικοβάλλομαι.

Παρασκευή Ι.
Οκτώ το πρωί.
Περιμένω τη φίλη μου να με πάρει με το αυτοκίνητο.
Μια αναμαλλιασμένη γυναίκα τρέχει προς το μέρος μου.
Γρήγορα. Γρήγορα.
Πουτάνα. Θα σε ξεμαλλιάσω.
Αποκλείεται να λέει εμένα.
Μωρή πουτάνα μη κάνεις ότι δε μ'ακούς.
Πανικοβάλλομαι.
Εμένα εννοεί. Πλησιάζει.
Γρήγορα. Γρήγορα.
Μωρή, θα φωνάξω την αστυνομία.
Πανικοβάλλομαι.
Ένας κύριος μπαίνει μπροστά μου.
Δε τη ξέρω. Δε τη ξέρω.
Ήταν βρώμικη. Απεριποίητη. Σιχαμένη.
Πανικοβάλλομαι.

Παρασκευή ΙΙ.
Δουλέυω.
Το μάτι μου πιάνει το Γιάννη.
Αυτός κοιτά προς τα μέσα.
Με βλέπει.
Πανικοβάλλομαι.
Γυρνάει. Φεύγει.
Ούτε ένα γειά.
Ούτε ένα κούνημα χεριού.
Πανικοβάλλομαι.
Και αυτός τα ΄ίδια κάνει. Ό,τι και εγώ.
Εκδικείται.
Πανικοβάλλομαι.

Παρασκευή ΙΙΙ.
Το κινητό στο αθόρυβο.
Μετά από δύο ώρες κοιτώ την οθόνη.
Ο άντρας με το μπουφάν είχε πάρει τηλέφωνό.
Πανικοβάλλομαι. Πανικοβάλλομαι. Πανικοβάλλομαι.