Μόλις διαπίστωσα πως μια φίλη δεν με έπερνε τηλέφωνο χίλιες φορές την Τετάρτη για να ρωτήσει τι κάνω.. (εγώ αμέλλησα - κακώς - και δεν την πήρα πίσω) αλλά για να με καλέσει σε κηδεία. Στην κηδεία δεν πήγα. Αφού και δεν πήρα να μιλήσω στη φίλη μου τη μέρα εκείνη - τύψεις - αλλά και δεν σκέφτηκα ότι για να δεις χίλιες αναπάντητες την ώρα που ξέρουν ότι δουλεύεις, κάτι δεν πάει καλά - τύψεις -. Μετά λοιπόν από τις χιλιάδες σκέψεις βλακείας ανά δευτερόλεπτο που έκανα, μου καρφώθηκε στο μυαλό πως όλοι οι φίλοι μου είναι οι πρώτοι που με ενημερώνουν για κηδείες, νοσοκομεία, αρρώστιες κτλ. Παράπονο δεν έχω, αυτό να λέγεται. Γιατί όμως; Δεν θα έλεγα ότι είμαι αρκετά ψύχραιμη. Ίσως βέβαια και να είμαι και εγώ να μην το καταλαβαίνω. Μπορεί κιόλας να με προτιμούν λόγο εμπειρίας... Κακή η εμπειρία εδώ βέβαια. Ανθρώπινη όμως...
Και μετά σκεφτόμουν για την πίστη. Σε τι πιστεύουμε. Αγίους, εκκλησίες, θαύματα, Χριστούγεννα, Πάσχα... Σε όλα πιστεύουμε. Δεν έχουμε όρια στην πίστη. Όπως μικροί με τον Άγιο Βασίλη, ακόμη περιμένω. Όλα μέσα μας είναι. Όλα εμείς είμαστε. Και το καλό και το κακό και ο παράδεισος και η κόλαση... και η καλοσύνη εμείς. Όλα. Όλα αυτά που δεν κατεβαίνουν μέσα από τις καμινάδες αλλά υπάρχουν μέσα στο σπίτι. Χριστός τώρα μην με ρωτήσετε αν υπάρχει. Μπερδέυομαι. Λίγο από εδώ, λίγο από εκεί.. Χάθηκα. Πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη. Αυτή που θα με βοηθήσει, που θα με κάνει καλύτερη, ευτυχισμένη. Αυτή την ανάγκη έχω. Δεν ξέρω αν υπάρχει Χριστός. Αν υπάρχει όμως μου στέρησε κάτι που αγαπούσα πολύ.
Και πιο μετά σκεφτόμουνα τη μαλακία ζωή ζούμε. Μέσα στο άγχος, στο τρέξιμο και πριν το καταλάβουμε μας πέρνουν ξανά τηλέφωνο να μας καλέσουν... και φτου και πάλι απ'την αρχή, επαναπροσδιορίζεις. Πάντα το ίδιο. Ελπίζω η Τατιάννα να με διαβάζει, γιατί θέλω να της πω, να ζει. Κάθε στιγμή. Το τώρα. Τι σε νοίαζει τι θα γίνει αύριο... Ποτέ δε θα είναι κατάλληλη η ώρα. Ποτέ δεν θα βρούμε περισσότερο χρόνο. Μόνο τώρα. Ούτως ή άλλως κανείς δεν ξέρει τι γίνεται και αύριο... Δεν πιστεύω ούτε και εγώ στο αύριο. Σαν το Γιώργο. Όλα τα λεφτά είναι στο τώρα. Αν δεν ζήσεις το τώρα δεν θα υπάρχει και αύριο. Και να υπάρχει θα' ναι μια μιζέρια. Όλα γραφτά μας είναι. Και να παιδευόμαστε, και να τσαλακωνόμαστε και να πονάμε. Όλα.
Λίγο πριν τελειώσω τις σκέψεις μου... και τη βόλτα στο Ναύπλιο είδα ένα γκράφιτι. Μια φιλοσοφία ζωής. 'Αυτή η ζωή είναι ένα σκίτσο' έλεγε 'στην άλλη μπαίνουν τα χρώματα'. Λέτε να δικαιωθούμε;
Καληνύχτα
3 comments:
Δεν φανταζόμουν την Κυριακή που άκουσα ήρεμη τη μάμι, δε φανταζόμουν πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Πού να το ξέρω??
Δευτέρα, χτες. Τηλέφωνο. Η μάμι. Επιμένει. Ποτέ δεν παίρνει όταν δουλεύω. Ξέρει. Επέμενε, όμως. Την παίρνω εγώ. Μια φωνή σα να κρεμόταν από κομμένο σκοινί, έτρεμε, έτρεμε, γιατί τρέμει η φωνή σου μαμά?
'' Κατερίνα..'' κατάλαβα. Χάσαμε κάποιον. ''Ποιον , μαμά, ποιοον? '' σχεδόν ούρλιαξα. Ποιον περιμέναμε να φύγει? Τρόμαξα μόνο στο κλάσμα του δευτερολέπτου ότι μπορούσε να' ναι ο οποιοσδήποτε.''Η Καίτη, πουλάκι μου, κάνε δύναμη..ήταν στην εντατική από χτες. Πήγαμε να τη δούμε σήμερα και την προλάβαμε όταν έσβηνε..'' Έσβηνε..Πώς μπορεί ένα κορμί 28 χρονών, ένα νιάτο, πώς μπορεί μία πηγή να στερέψει, ένα κορμί να παγώσει, ένα παιδί να σβήσει, πες μου, πώς.Πώς γαμώτο?? Σχεδόν κατέρρευσα στην κουζίνα του γραφείου. Ξάφνου όλες οι φωνές και τα τηλέφωνα, τα φαξ, τα μέηλς, οι ήχοι, έγιναν όλα ένας θόρυβος μες στο κεφάλι μου. Στο κεφάλι μου που ήθελε να σπάσει. Αναπαύθηκε. Ήταν άρρωστη, υπέφερε, πονούσε, είχε μείνει τυφλή από μια επέμβαση, είχε κατάθλιψη στα τέρματα, ήθελε να φύγει. Με πόνεσε όμως.Δεν είχα προετοιμαστεί. Δεν ήξερα ότι δεν άντεχε άλλο το βασανισμένο της σώμα.Αχ ρε Καίτη, αχ. Ως τις 3 το πρωί το κεφάλι μου πονούσε ΦΡΙΧΤΑ, ένιωθα πως θ' άνοιγε και θα έβγαινε κάτι από μέσα.Δεν έβλεπα, δεν είχα όσφρηση. Πόνος συσσωρευμένος στο κεφάλι.Σφυριά. Πιο πολύ με πόνεσε που τέλειωσαν οι ελπίδες. Ως τώρα νόμιζα πως θα γίνει καλά, θα αρχίσει και πάλι να βλέπει, να κυκλοφορεί, θα αγαπήσει, θα ερωτευτεί, θα ζήσει όλα αυτά που της χρωστούσε η ζωή..Αδικία..
Έτσι ακριβώς είναι γλυκιά μου. Εμείς είμαστε ο παράδεισος και η κόλαση. Και ίσως θα πρεπε να παίρνουμε λίγο πιο ανάλαφρα τη ζωή, γιατί στην τελική όλα ένα αστείο είναι. Φιλιά!
Ποτέ μην σκέφτεσαι το αύριο γιατί μέχρι να το σκεφτείς, έφτασε...Το τώρα έχει σημασία αφού πάνω του χτίζεται το αύριο...
Post a Comment