Flying Colors. Natural Blues.

Περπατάω στους δρόμους.
Τα βήματά μου αργά.
Μεγάλα.
Ιεροτελεστίας.
Σαν γαλλικό τζαζίστικο κομμάτι.
Φυσάει.
Και φεύγουν οι άμυνές μου.
Χάνονται στα τετραγωνάκια του πεζοδρομίου.
Γιορτές.
Και.
Μοναξιές.
Πάνε μαζί.
Σετάκι.
Αγκαζέ σα παράνομο ζευγαράκι.
Κρατιούνται σφιχτά.
Φωτάκια μικρά.
Παντού.
Η πόλη, ένα τσίρκο.
Κόκκινο.
Δείχτες στα ρολόγια.
Πράσινο.
Γυρίζουν.
Κίτρινο.
Ένα κορίτσι τρώει candy floss.
Άσπρο.
Με χτυπά με μια μεγάλη τσάντα.
Και εσύ να λείπεις.
Μαύρο.
Εγώ να περπατώ.
Να κλέβω κάτι απ'το απέραντο κενό.
Να περιμένω.
Τους δείχτες να γυρίσουν.
Να φύγουν.
Να έρθουν.
Να σταθούν.
Γκρι.
Ακόμη δε φάνηκε.
Ο δείκτης.
Τεμπέλης.
Κόκκινο.
Μικρό τετράδιο.
Απολογισμού.
Μπλε.
Συγγραφής.
Μωβ.
Άλλες 72 ώρες.
Κι' όλο μικραίνει.
Ο δείκτης.
Χάνεται.
Πλησιάζει.
Έλα να βγούμε στη βροχή.
Να μείνεις εδώ.
Κοντά μου.
Κάθε δείκτης.
Καρφώνεται.
Σα μικρός.
Κεραυνός.

Οριοθέτηση. Ήλιος. Εσύ.

Δύο μέρες.

Μεγάλες. Σα χρόνος.

Βουβός.

Καταθλιπτικός.

Σα χρόνος. Κακός.

Και εσύ.

Έξω από αυτόν.

Να τον σταματάς.

Να τον μειώνεις.

Κάτι δυνατά χέρια που έχεις.

Σα προστατευτικές τανάλιες.

Με κλείνουν μέσα.

Με προστατεύουν.

Λίγα μηνύματα στο κινητό.

Ενθαρρυντικά. Πολύ.

Όλοι λένε για τη δυναμή μου.

Εγώ γιατί δε την βλέπω?

Στεναχωρήθηκα πολύ.

Όχι για μένα

αλλά για σένα.

Που αισθάνθηκα να μη σε στηρίζω.

Όταν έπρεπε.

Αντί να πέφτω.

Αλλά..

δε με όριζα.

Συντεταγμένες στο μηδέν.

Και συ.

Καλός. Δεχτικός. Υπομονετικός.

Να με ορίζεις.

Να τραβάς γραμμές.

Να τις ζουπάς.

Να με οριοθετείς.

Και εγώ.

Να τις νιώθω.

Στη πλάτη. Βαθιά.

Να με αλλάζουν.

Προς τα πάνω.

Ξόρκισες τα άσχημα.

Τα δυσάρεστα.

Και εσύ μαζί με μένα.

Πάνε πια αυτά.

Τελείωσαν.

Μας τελείωσαν.

Δε δίνω άλλο κλάμα.

Τα ξόρκισα.

Και τον ορισμένο χρόνο μου

μακρία σου.

Και τον καρκίνο του πατέρα μου.

Ξημερώνει τώρα πια έξω.

Και με κάνεις και βλέπω ήλιο.

Sadness

Βρέχει έξω και με προδιαθέτει.
Κλαίω συνέχεια από τη Κυριακή.
Τα μάτια μου, δυο λοξές γραμμές.
Δύο σχισμές.
Τα χέρια σκληρά.
Ακούω κάτι τραγούδια στο repeat.
Τα παλιά της Imogen Heap.
Φτιάχνω πράσινο τσάι.
Τρώω μανταρίνια.
Tη δουλειά τη βαριέμαι.
Και είναι πολύ. Πολύ.
Περπατάω πια τις αποστάσεις.
Και όσο λείπεις.
Άλλο τόσο κλαίω.
Και είναι και τα νέα που φτάνουν πάντα στα αυτιά μου κακά.
Σειρήνες.
Δε σταματούν.
Και είναι και ο καιρός.
Η χάλια διάθεση.
Και εκεί που λέω έφτασα πάτο.
Τελικά πάω και πιο κάτω.
Και πιο κάτω.
Φτιάχνω και άλλο τσάι.

Η κουζίνα βρωμάει.

Οι ντομάτες που'χες στο τραπέζι μούχλιασαν.

Βραστό νερό.

Τσάι.
Καυτό. Πράσινο.
Μπας και ζεστάνει και το μέσα μου.
Μπας και βρω λίγη. Δύναμη.
Απ'αυτή να σου δώσω. Να λουστείς.
Οι δύο μέρες που πέρασαν ήταν τέλειες.
Τέλειες για να χάσω κάτι.
Κάτι. Τα πάντα.
Ένα στυλό από το γραφείο.
Κάτι σημαντικά χαρτιά για τη δουλειά.
Μια φίλη, που όλο λέει θα τηλεφωνήσει.
Και ποτέ δε το κάνει.
Ένα deadline για μια εφημερίδα.
Τον ύπνο μου.
Την ευτυχία μου.
Εσένα.
Την υγεία του πατέρα μου.
Εσένα.
Εσένα.
Εσένα.
Εσένα.
Εσένα.
Πάνε οι μέρες.

Φεύγουν.

Καλέ μου.

Κάτι τέτοια βράδια.

Κάτι βράδια που κοιμόμαστε χωριστά συνέχεια σκέφτομαι. Στριφογυρίζω στο κρεβάτι. Σα να βλέπω κακό όνειρο. Σα να γίνομαι παιδί. Σα να μου λείπεις. Εσύ. Κάτι βράδια. Τέτοια. Κοιτάω το ταβάνι. Πόσο μεγάλο είναι τελικά το ταβάνι. Και άπιαστο. Σκέφτεσαι να είμασταν τόσο ψηλοί; Το φωτιστικό είναι ήρεμο. Δε φυσάει για να κάνει θόρυβο. Ξέρεις, όλα τα ιπτάμενα κοχύλια που έχει χτυπάνε μελωδικά τα βράδυα που φυσάει. Τώρα κάνει μόνο κρύο. Αλλά εσύ δε το νιώθεις. Δε μπορείς. Γιατί δεν είσαι εδώ. Δίπλα μου. Κάτι τέτοια βράδια. Σκέφτομαι πως μας ταίριαξε η μοίρα. Πως έτυχε και μας έβαλε μαζί. Πόσο σε θέλω. Να σε φροντίζω. Να σε αγκαλιάζω. Τόσο πολύ που να σε σφίγγω. Να μη παίρνεις ανάσα. Να μελανιάζεις. Και να με κλωτσάς. Γιατί δεν αντέχεις να σκαρφαλώνω πάνω σου. Να σε ζουπάω. Να σου δαγκώνω το λαιμό. Τα αυτία και τα μάγουλα. Κάτι τέτοια βράδια που είμαι μόνη μου. Δε περνάει ο χρόνος. Δε κυλάει. Και όταν τελικά με πέρνει ο ύπνος από τη κούραση. Στριφογυρνάω στο κρεβάτι. Το χέρι μου. Το δεξί. Πάντα σε ψάχνει. Ξέρει και αυτό. Πάντα κοιμάσαι απ'τα δεξιά μου. Δε σε βρίσκει. Και με ξυπνά. Και αυτό. Σε ψάχνει μαζί με μένα. Κάτι τέτοια βράδια σε θέλω πιο πολύ και από το πολύ μου. Προσεύχομαι να περάσει γρήγορα η ώρα. Η μέρα. Η νύχτα. Μέχρι να σε ξαναδώ. Πάνω μου. Δίπλα μου. Μέσα μου. Όλα περνάνε. Και ο χρόνος. Περνάει. Περνάει. Περνάει. Με ακούς. Σου μιλάω. Ψυχή μου. Περνάει.

Θυμάμαι. Συνειδητοποιώ. Βουρκώνω.

Θυμάμαι κάτι
χειμώνες
με κασκόλ.
Πιτσιρικάκι.
Που πήγαινα σπίτι της.
Εγώ και η μαμά.
Εκεί βρίσκαμε πάντα
και το μπαμπά.
Καθόμασταν στο στρογγυλό μεγάλο τραπέζι.
Το καλό.
Με το άσπρο τραπεζομάντηλο.
Τρώγαμε.
Το φαγητό που έκανε καλά.
Που μας άρεσε.
Κρέας και πατάτες στο φούρνο.
Σκάγαμε.
Και εκείνα τα γλυκά.
Με σοκολάτα.
Και τα άλλα
με τη τρούφα.
Που χρειαζόταν να το πιάσω με τα δύο χέρια.
Που πασαλειβόμουν.
Κάτι τέτοια θυμήθηκα και σήμερα.
Αυτή τη φορά
είναι φθινόπωρο.
Και στις ψυχές μας.
Έξω και μέσα.
Ψιλοβρέχει.
Εκείνη ευτυχώς μας γνωρίζει.
Ακόμη.
Φάρμακα δε παίρνει.
Καθόμαστε
στο μπαλκόνι πια.
Στις άσπρες σιδερένιες καρέκλες.
Με ένα ποτήρι νερό.
Όποτε αισθάνομαι άσχημα να πίνω.
Να μη με καταλάβει.
Και κάθε φορά που με κοιτά.
Να βουρκώνω.
Και όλο να πίνω.
Να με κοιτά.
Να πίνω.
Να με κοιτά.
Να πίνω.
Μου κρατάει το χέρι.
Μου εκμηστηρεύεται.
Χτες λέει είχε πάει στη Τήνο.
Μου άναψε και κερί.
Αλλά κάθως έβγαινε από την εκλησία λέει,
έπεσε.
Ο θέος να τη συχωρέσει, λέει.
Δε το ήθελε.

Μας.Κολλάει.

Στα χέρια.
Κολλάει.
Τα δικά μου.
Κολλάει.
Τα δικά του.
Μας. Κολλάει.
Τα χέρια. Μας.
Τα πόδια.
Στο χαλάκι.
Μια. Δύο.
Μέσα.Μας.
Κολλάει.
Η αναπνοή του.
Δεμένη στη κούπα.
Κολλάει.
Το στριφτό τσιγάρο.
Το χέρι με τη πληγή.
Θα μείνει πληγή.
Δε με νοιάζει.
Μ'αρέσει.
Κολλάει.
Τα μαλλιά του.
Η μύτη μου.
Ο σβέρκος του.
Η κοιλιά μου.
Κολλάει.
Τα πόδια λυγισμένα.
Τεντωμένα.
Λυγισμένα.
Κολλάει.
Το χέρι μου.
Η καρδιά του.
Ψυχή μου.
Μας.Κολλάει.

Πλαστελίνη

Μικρή θυμάμαι ήταν η γιαγιά.

Με επανέφε στη τάξη.

Μέσα τα κεφάλια.

Καινούργια τσάντα.

Μολύβια. Ξυσμένα.

Τετράδια.

Μύριζαν πλαστικό.

Καινούργιο.

Τώρα.

Η δουλειά.

Το ξύπνημα.

Ο καφές.

Κάθε μέρα.

Δε ξέρεις πια.

Δεν έχεις κάτι να περιμένεις.

Ούτε διάλειμμα.

Ούτε γυμναστική.

Ούτε ώρα της εκκλησίας.

Μέχρι που ήρ8ε εκείνος.

Έκανε το παρόν. Μέλλον.

Τώρα.

Εκείνος.

Με ένα μήνυμα.

Κομματιάζει την κούραση.

Την κάνει δική του.

Τη φυλάει μυστικά.

Πέρασε.

Ένα καλοκαίρι.

Φαντασίας.

Παιδικής.

Πλαστικής.

Πέντε φωτογραφίες.

Χαμογελαστές.

Σε όλες.

Τον κοιτώ.

Μια προσήλωση.

Μια αγαλίαση.

Μια ηρεμία.

Μεταλάχτηκα.

Μαλάκωσα.

Έγινα πλαστελίνη.

Εύπλαστη.

Μαλακή.

Χρωματιστή.

Μυρωδάτη.

Τώρα.

Στα χέρια του.

Ούτε αργίες.

Ούτε γιορτές.

Δε περιμένω.

Τίποτε άλλο.

Τώρα.

Ταξιδεύω

Σπίτι του.

Κάθομαι οκλαδόν
τώρα που λείπει
στην αγαπημένη του καρέκλα.
Εκείνη με τα ροδάκια.
Τη μπλε.
Στριφογυρίζω σα παιδί.
Με κάνει παιδί.
Μικρό.
Και αυτός.
Και η καρέκλα του.
Οι τοίχοι χρωματιστοί.
Μωβ.
Μπλε.
Κίτρινο.
Λαχανί.
Πρώτη φορά βλέπω
τόσο χρώμα
τόση ζεστασιά
τόση αγάπη.
Πίνω καφέ.
Τον ίδιο με αυτόν σπίτι.
Μόνο που εδώ είναι πιο γλυκός.
Πολύ πιο γλυκός.
Το πρωινό είναι μεγάλο.
Μοιάζει σαν εποχή.
Από μόνο του.
Μικρή. Δροσερή. Εποχή.
Έχει κήπο.
Με γάτες. Πουλάκια. Ζουζούνια.
Από αυτά που φοβόμουν μικρή.
Ανοίγω κάθε τόσο το παράθυρο.
Βγαίνω στη βεράντα.
Κοιτάω.
Άπειρο.
Θα έρθει σε λίγο από τη δουλεία.
Γυρίζω πίσω.
Κάθομαι στη τσουλιστή.
Αγαπημένη.
Μπλε.
Καρέκλα.
Και.
Τον.
Περιμένω.
Εδώ.
Σπίτι.

(Δια)Κοπές.. Πολλές. Κοπές. Καλές. Όμορφες. Κοπές.

Η μελωδία Του.

'Αρχισα να ακούω.
Μια μελωδία.
Περίεργη.
Σαν αυτές. Τις Γαλλικές.
Με τα βιολιά. Τα ακορντεόν.
Κάθε φορά που τον έβλεπα.
Η μελωδία.
Εκεί.
Περπατούσαμε.
Εγώ.
Αυτός.
Και η μελωδία.
Με κράταει από το χέρι.
Σφιχτά. Δε θα φύγω.
Δε. θα. σου. φύγω.
Εγώ.
Αυτός.
Και η μελωδία.
Τηλεφωνεί.
Συχνά.
Πιο συχνά. Πιο. Συχνά.
Η μελωδία.
Στέλνει μηνύματα.
Ακούγεται το μπιπ.
Η μελωδία.
Βγαίνουμε. Μπαίνουμε.
Σπίτι.
Η μελωδία.
Με φιλάει.
Η μελωδία.
Με αγκαλιάζει.
Η μελωδία.
Περνάμε μέρες. Στο μαζί.
Στο εμείς.
Με τη μελωδία.
Και όταν φεύγει.
Το σπίτι αδειάζει.
Κρυώνει.
Σκοτεινιάζει.
Η μελωδία σταματά.
Δεν ακούω. Τίποτα.
Και όταν φεύγει.
Ο τοίχος επανέρχεται.
Η πόρτα κλειδώνει.
Το παράθυρο κλείνει.
Η καρέκλα είναι πάλι καρέκλα.
Όλα γίνονται καθημερινά.
Χωρίς αυτόν.
Μέχρι να τον ξαναδώ.
Και να χάσουν όλα την εννοιά τους.
Πάλι.
Ο τοίχος κινείται.
Η καρέκλα περπατά.
Επιβλητικά στο δωμάτιο.
Το κομοδίνο πάλεται.
Τίποτε δεν είναι χρηστικό.
Όταν είναι αυτός. Εδώ.
Γιατί.
Μου.
Φέρνει τη μελωδία Του.
Το νιώθω.

Γίναμε. Ζυγός. Αριθμός.

Ένας.
Άλλος.
Διαφορετικός.
Αριθμός.
Ξαπλώνει.
Δίπλα.
Μου.
Με. Κοιτάει.
Με. Προσέχει.
Με. Φιλάει.
Με. Φυλάει.
Ο. Δικός. Μου.

Μη με βάλεις σημάδι. Μη.

Απέχω τις τελευταίες μέρες.
Από όλα.
Τριγυρνώ σπίτι.
Άντε καμία βόλτα.
Χαλαρά.
Καφές, τσιγάρο, τα πόδια ψηλά.
Πιο ψηλά.
Δε πατάνε.
Θάλασσα, λάδι, αλάτι.
Πιο ψηλά.
Δε πατάνε. Κολυμπάνε.
Φίλοι. Καρπούζι. Χαμόγελα.
Δυο τηλέφωνα.
Με εκείνον.
Δε φοράει πια μπουφάν.
Δε τον είχα ξαναδεί καλοκαίρι.
Ομορφαίνει. Μαυρίζει.
Βλεφαρίδες μεγάλες.
Μπλε μάτια. Αυτά της θυμωμένης θάλασσας.
Μόνο εκεί δε βουτάω.

Κυριακή. Γιορτή.

Κάθομαι στο μπαλκόνι.
Έχω πάρει και το pc αγκαλιά.
Μπας και γράψω και τίποτε για τη δουλειά.
Όλο κοιτάω βλακείες.
Κατεβάζω τραγούδια.
Κοιτάω την Ακρόπολη.
Ήρεμη. Ήσυχη.
Πίνω τη ξινή μου λεμονάδα.
Έχει άπειρες θέσεις πάρκινγκ.
Τώρα που δε θα πάρω αυτοκίνητο.
Όλοι λείπουν, τριήμερο.
Εγώ δουλεύω αύριο.
Μμμμμ..
Το σπίτι άδειο.
Χτυπάει το τηλέφωνο.
Βάλε ρυθμό.
Δε παίζουν πιο τρελλοί φίλοι.
Πουθενά!
Πάμε να φάμε παγωτόοοοο?!
Ναι!!!

Χρόνια Πολλά Πετρουλίνοοοο!!!!

Χρωστάω ένα ποστ.

Ή μάλλον δε το χρωστάω..

το θέλω να το κάνω..

Λοιπόν, έχω να καταθέσω.

Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από τους φίλους.

Τους δικούς μας. Καλούς φίλους.

Όχι τους γνωστούς.

Από αυτούς που σε ακούνε να γκρινιάζεις.

Να θέλεις. Να απορείς.

Να αναζητάς.

Από αυτούς που σε βοηθούν.

Που σε φροντίζουν. Που σε ακολουθούν.

Που σε αγαπούν.

(Κάποιος θα χαμογελάει τώρα)

Τι καλύτερο λοιπόν..

από το να πηγαίνεις στη δουλεία

και στο δρόμο να σου κορνάρει.

Να σου λέει καλημέρα. Να σου φέρνει πρωινό!

Μηλοπιτάκια και κουλουράκια.. και και και..

Α, ρε Πέτρο! Να σαι χαιρόμαστε!

Χρόνια σου Πολλά..

Καλά και ευτυχισμένα!

Υ.Γ Το ποιητικό μου χάρισμα θα το δεις στη κάρτα!!! χαχαχαχα

Αμ'πως!!!

Μετράω.

Αργό Σαββατοκύριακο.
Σχεδόν βασανιστικό.
Σάββατο. Γεννέθλια.
Δουλειά.
Ομιλίες.
Χειραψίες.
Ο τάδε. Ο άλλος τάδε.
Κάθομαι κάπου στην άκρη και πίσω.
Μακρύα από όλους τους άλλους εκπροσώπους τύπου.
Σχεδόν αντικοινωνική.
Έχω το ακουστικό μου.
Το μικροφωνό μου.
Τα χαρτιά μου.
Τις σημειώσεις.
Γράφω.
Ξαφνικά κάποιος με σκουντάει.
Ελληνίδα.
Να καθίσω;
Του γνέφω. Ναι.
Νεαρός.
Αρχίζει να μου μιλάει.
Τον αγνοώ.
Όχι επιδεικτικά.
Υποτίθεται ακούω.
Μα πως να ακούσεις με τα ματζαφλάρια στα αυτιά;
Και να ήθελα δηλ..
Με σκουντάει.
Τι κάνεις εδώ;
Του εξηγώ.
Έχω μια καρέκλα με το ονομά μου.
Στην πρώτη σειρά.
Δε κάθομαι εκεί.
Μ'άρεσε πάντα η γαλαρία.
Ξαφνιάζεται.
Εσύ; Ρωτάω.
Είμαι μαθητής. 2 Λυκείου.
Με πιάνουν κάτι γέλια.
Είμαι πολύ μεγαλύτερή σου.
Δε νομίζω.
Με ξαναπιάνουν.
Του εξηγώ.
Κλείνω άλλο ένα χρόνο σήμερα.
Μου παίρνει τα χαρτιά.
Μου ζωγραφίζει κάτι μπαλόνια.
Ένα Χρόνια Πολλά.
Μου το υπογράφει.
Χαμογελάει.
Πόσο είσαι 19; Εγώ 17.
Σκέφτομαι.
Μπας και όντως κόλλησα στα 19.
Μπα..
Του ρίχνω.. κάμποσα..
Του το λέω. Δε με πιστεύει.
Είναι δυνατόν.
Όλοι οι τρελλοί σε μένα.
Πείσμωσε.
Λες και του το'χα υποσχεθεί να γνωριστούμε.
Μύριζε μωρουδίλα.
Καθόταν απλά.
Σχεδόν ευλαβικά.
Στο διάλλειμα, μου φέρνει να φάω.
Άρχισε να με τραβά από το χέρι.
Να με σέρνει στους διαδρόμους.
Ξαφνικά χαθήκαμε.
Ακούω μια φωνή στο πλήθος.
Κοπελιά..
Κοπελιά..
Madame Figaro.
Κοπελιά Figarooooo...
Τον βλέπω να μου γνέφει από μακρυά.
Με είχε κάνει ρεζίλι με την αθωότητά του.
Γέλασα όμως πολύ.
Με την επιμονή του.
Έπρεπε να φύγω.
Να ρυθμίσω τα διαδικαστικά της συνέντευξης.
Δε χαιρετιθήκαμε.

Βράδυ.
Γέλια.
Παρεούλα.
Τα γνωστά. Τα αγαπημένα πρόσωπα.
Μαργαρίτες Φράουλα.
Πολλές.
Γέλια.
Ένα κερί σε ένα κέικ σοκολάτας.
Ευχή.
Το σβήνω.

Κυριακή πρωί.
Άργησα.
Κάθησα στη μεγάλη βεράντα.
Μια κούπα καφέ. Γλυκός.
Θάλασσα.
Βράχια.
Μουσικές.
Ηρεμία.
Σκέψεις.
Μοναξιά.
Κλείνω τα μάτια.
Με φωνάζουν.
Έχω δυο συνεντεύξεις.
Τον προσωπικό μου μεταφραστή.
Τον φωτογράφο μου.
Μόλις καταλαβαίνει ο κόσμος τη δουλειά μου.
Χαμογελάει.
Ποιόν έχεις δει από κοντά;
Όλο κουτσομπολιά.
Δεν απαντώ.
Ο μικρός έρχεται.
Κάπου σε ξέρω εσένα.
Χαμογελάει.
Μου δίνει το τηλέφωνό του.
Χαμογελάω.
Αύριο γράφει Αρχαία Κατεύθυνσης.


Σπίτι.
O Elvis Costello ουρλιάζει
στην άκρη του δωματίου.
Κάθομαι κάτω.
Σκέφτομαι..
Τι πείσμα έχει ο κόσμος.
Αυτός που δε θέλω.
Αλήθεια.
Κοιτάω πάνω.
2 κάρτες.
Του Πέτρου και της Δέσποινας.
Με κολλημένα κοχύλια μέσα.
Μυρίζει θάλασσα.
Ωραία Θάλασσα.
Όχι φουρτουνιασμένη.
Μετράω ευχές.
Δώρα.
Σα μικρό παιδί.
Γίνομαι μικρό παιδί.
Βλέπω ένα μήνυμα.
Με στεναχωρεί. Ξανά.
'Δε ξέρω ποιός από τους 2 έχει γεννέθλια σήμερα.
19 ή 29;
Χρόνια Πολλά'.
Συνειδητοποιώ.
Είμαστε συνδεδεμένοι.
Και ας είμαστε χωριστά.
Όχι ότι είμασταν και ποτέ μαζί.
Το δικό μου μαζί.
Μπορεί αυτό να ήταν μόνο το δικό του.
19 εγώ.
Ο άντρας με το μπουφάν, 29.
Δε πήρε να ευχηθεί.
Δεν έχει αξία πια.
Ούτε ο τρόπος που κάθεται Πέτρο..
Ούτε το τρόπος που μιλάει.
Γιατί όλα αυτά δε γίνονται για μένα.
Και για αυτό δε τα θέλω.
Εγώ δε τα θέλω.
Εγώ.
Δυστηχώς. Ερωτεύομαι αυτά.
Τα μικρά. Τα καθημερινά.
Τις μυρωδιές. Τις εικόνες.
Όταν λοιπόν τα έβλεπα αυτά.
Τα ερωτευόμουνα.
Δεν έβλεπα άλλα.
Την άλλη.
Τώρα που βλέπω αυτή. Δε βλέπω τα ωραία.
Και έτσι.. δεν υπάρχει έρωτας.
Ευτυχώς Πέτρο.
Καιρός λοιπόν να πάμε παρακάτω.
Ακριβώς όπως μου λες.
Αυτό.
Αρκεί να βρώ το δρόμο.
Όχι το σωστό.
Το δικό μου.

Όλες οι περίεργες μέρες και η μια γεννέθλια. Η δική μου.

Άλλη μια περίεργη εβδομάδα. Πιάσαμε φωτιά στη δουλειά. Πήγα ένα φίλο σπίτι του και έπασα πάνω σε παρκαρισμένο αυτοκίνητο.. Δύο λαλούν και τρείς χορεύουν...
Αύριο δουλεύω το πρωί και σκέφτομαι από τώρα πως θα την κοπανήσω. Δυστηχώς έχω πάρει ένα ολόκληρο θέμα για ένα συνέδριο και αν δε πάω μάλλον δε το κόβω να καταλαβαίνω τίποτε. Αύριο λοιπόν, θα δουλεύω. Την ημέρα των γεννεθλίων μου. Δεν είναι γκαντεμιά αυτό? Λένε θα βρέχει κιόλας. Ευτυχώς μόνο, που είμαστε στον Αστέρα και έχει ωραία θέα.. ειδάλως δε με έκοβα να την πάλευα σε καμία άλλη αίθουσα!
Λίγη μελαγχολιά την έχω να πω την αλήθεια.. είναι αυτές οι μέρες περίεργες. Γεννέθλιες. Λίγο που κοιτάς πίσω.. Λίγο ποιοι σε παίρνουν.. Λίγο παρελθόν. Λίγο μέλλον. Στην ίδια μέρα.
Πριν πέσω για ύπνο, ο Πέτρος μου λέει, είδε τον άντρα με το μπουφάν. Μας έχει στοιχειώσει όλους. Τουλάχιστον εκείνος δεν έπαθε κακό. Μόνο εμένα βλάπτει.
Προς τιμή λοιπόν του Πέτρου.. ανεβάζω κάτι που μου έστειλε.
Πέτρο σε ευχαριστώ! Χαίρομαι που γίνομαι πάλι δεκαεννιά! Αργά και σταθερά!!

Σαν σήμερα πριν…..
19 χρόνια περίπου
Γεννήθηκε η στρουμφιτα μας
Μωράκι δεν τη γνωρίζαμε
Δεν ακούσαμε το κλάμα της
Σαν κοριτσάκι μας έψελνε τα κάλαντα
Χριστούγεννα και πρωτοχρονιά
Διπλό το ακουστικό μας μαρτύριο
Και τώρα ολόκληρη κοπέλα
Είναι κολλητή μας
Πάμε κινηματογράφο
Πίνουμε κρασί
Κάνουμε σχέδια για το καλοκαίρι
Που και που
αν το φέρει η κουβέντα
λέμε και για κανένα γκόμενο
Μοιραζόμαστε όμορφες και άσχημες στιγμές
Δενόμαστε όλο και πιο πολύ
Εμείς και η μικρή
Σου ευχόμαστε χρόνια πολλά
Όπως εσύ τα σχεδιάζεις
Να τα εκατοστίσεις!!!!!
Χαλάρωσε !!!
Εμείς δεν θα το πούμε πουθενά!!!
Αμπώς!!!

Εδώ να τονίσω, πως.. γκούχου γκούχου δε θα ξανατραγουδησω. Αλλά τα κάλαντα θα στα πω και του χρόνου! Έλααα!!! Επίσης θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Πέτρο γιατί τον έχω κάνει φιλενάδα μου και του λέω όλα τα γκομενικά μου! Καημένε Πέτρο τι σου έμελλε να πάθεις! Όσο για το μπιζελάκι του.. είναι ο δικός μου βράχος!

Πάω για ύπνο αγκαλιά πάλι με κάτι σκέψεις..

Πολλά φιλιά

4 the name..

Περπατάω το βράδυ.
Κέντρο.
Ψυρρή.
Γωνία Ερμού.
Θυμάμαι..
Είχα συναντήσει τη μικρή Σοφία του Μ.Π.
Εγώ. Λιώμα.
Τι γέλιο είχαμε ρίξει..
Έχω καιρό να τη δω.
Και αυτή. Και την Κ μου..
Η Ευτυχία έκλεισε το μπλογκ.
Πού είναι?
Χαθήκαμε.
Περνάω Ερμού.
Ζέστη.
Ανεβαίνω τα μικρά στενά.
Αγκαλιά με δυο σκέψεις.
Μια μπλούζα. Πράσινη.
Ακουστικά κολλημένα.
Λιώνουν ένα τραγούδι.
Les jours tristes.
Τσίχλα. Χιλιομασημένη.
Τα σταράκια μου τρύπησαν.
Σκέφτομαι τη Ντίνα.
Μου έχει λείψει. Πολύ.
Άντε να πάει 9 Ιούνη.
Μήνυμα.
Η καθηγήτριά μου με πρότεινε.
Ledbury Festival.
Ιρλανδία.
21 Ιουνίου.
Θέλει να μου υλοποιήσει τα όνειρα.
Να γίνω.
Poet in residence.
Χαμογελάω.

My destiny manifests..

Ωραίες στιγμές.

Μίλησα με ένα καλό φίλο.

Από Αγγλία.

Και μετά, μίλησα με το Rollo.

Των Faithless.

Κάνει τη μουσική στο έργο του.

Μεγάλη επιρροή.

Μου ζήτησε ένα ποίημα μου.

Για προβολή πριν το έργο του.

Κάπου εκεί..

στα δευτερόλεπτα που μπαίνουν για να κάτσουν.

Δέχτηκα.

Θα είναι και στο βιβλίου του θεάτρου.

Στο Soho.

Και αυτό. Επιρροή.

Φοιτητική. Θεατρική. Επιρροή.

Και τώρα. Μεγαλώσαμε.

Δουλεύουμε για αυτό.

Τι άγχος να γράφεις.

Να ζεις. Για να γράφεις.

Να σημαδεύεις.

Ωραίο άγχος.

Λυτρωτικό. Παραγωγικό.

Καινούργιο Post. Και όχι μόνο.

Κάθομαι στην ξύλινη καρέκλα.
Άβολα.
Βάζω τα πόδια πάνω.
Το παράθυρο ανοιχτό.
Τέντα.
Φεγγάρι.
Βάφω τα μαλλιά μου.
Καστανά.
Τα νύχια μου.
Ροζ. Τσιχλόφουσκας.
Ακούω Cocorosie.
By your side.
Χαμογελώ.
Χτυπάει το τηλέφωνο.
Η φίλη μου.
Εκνευριστική.
Πιεστική.
Ανοίγω A.V.
Ξεφυλλίζω την προηγούμενη.
Ακόμη.
Τα μάτια μου τρέχουν.
Σταματάνε.
Ένας γκρινιάρης.
Τα μάτια μου. Κλείνουν.
Λες να είναι αυτός;
Ανοίγουν.
Μπα.
Κλείνουν.
Τόση σύμπτωση.
Μια τόση δα.
Μικρή.
Σημαντική. Απόκλιση.
Μακάρι.
Να.
Μένουν κλειστά.
Τα. μάτια. μου.

2row il b gone

Τι περίεργες.
Μέρες.
Ώρες.
Γυναίκες.
Με χαλάνε.
Μεγάλες ιδιοτροπίες.
Χωρίς λόγο.
Έγινα κουρέλι.
Να μη μιλήσω.
Να κρατηθώ.
Μέχρι να τελειώσει το 8ωρο.
Γμτ.
Ήθελα τόσο πολύ να της βγάλω τα μάτια.
Με τον δείκτη.
Να της τα ζουπίξω.
Βαθιά.
Και να της τα βγάλω.
Να τα πετάξω έξω.
Εκεί που πετάμε τις γόπες.
Στον υπόνομο.
Να μη τα ξαναβρεί.
Σχόλασα.
Ήρθα σπίτι.
Με κάτι νεύρα.
Να'ναι καλά ο Πέτρος.
Γελάσαμε πάλι σήμερα.
Με κράτησε λίγο.
Πολύ λίγο.
Από το να σπάσω το κεφάλι μου στο τοίχο.
Να το κάνω λιώμα.
Μέχρι να πεταχτούν χιλιάδες,
πολύχρωμα λαμπιόνια.
Μπλε.
Πράσινα.
Κίτρινα.
Καλώδια.

Δεν είμαι εχθρική. Φίλοι μου καλοί πες'τε!! Επιβαβαιώστε!!
Ζητώ Συγγνώμη!
Είπα στο φίλο μου το Πέτρο να πάω στην εκκλησία να ανάψω ένα κεράκι αλλα μου είπε ότι θα μου πέσει ο πολυέλαιος στο κεφάλι. Δε πήγα. Πέτρο, το κρίμα στο λαιμό σου! Μήπως να πάω??

Μελανιασμένο. Γλυκό. Βράδυ.

Βόλτα.

Με το μπαμπά.

Μετά από 2 βδομάδες.

Δε πήρα αυτοκίνητο. Ούτε εκείνος.

Περπατήσαμε. Αυτό θέλαμε.

Βαλαωρίτου. Ν. Βάμβα.

Το σπίτι που μεγάλωσα.

Έχει γίνει Friday's.

Κατάντια.

Μου διηγείται ιστορίες.

Πολλές.

Οι περισσότερες, δε με νοιάζουν.

Δε το δείχνω.

Συνεχίζει. Νοσταλγεί.

Καθόμαστε. Καφέ.

Μικρό Espresso. Γλυκό.

Μου γκρινιάζει.

Δεν έχεις χρόνο.

Δεν προλαβαίνεις.

Η γιαγιά έχει καταπέσει.

Δεν έχεις πάει.

Όντως. Απέχω.

Κοιτούσα απέναντι.

Ένα γραφείο των Smith's.

Δεν ήξερα ότι είχαν και εδώ.

Πάντα ήθελα να μου βρουν σπίτι.

Στο Λονδίνο.

Τώρα εδώ.

Πείσμωσα. Τόση δουλεία.

Δε κάνω τίποτε.

Θα πάρω σπίτι.

Αυτό του είπα.

Μου χαμογέλασε.

Με. Τον. Έρωτα.

Θα τον βάλω εκεί.

Στο σπίτι. Στο κέντρο.

Κάπου στη Πλάκα. Στους Αέρηδες.

Μικρό. Δε θέλω μεγάλο.

Μόνο να μας χωράει.

Μας. Χωράει.

Με μεταλλική σκάλα. Εξωτερική.

Με μαρμάρινη. Εσωτερική.

Όταν τις πατώ.

Να κρυώνουν οι φτέρνες μου.

Εκείνος να μου τις ζεσταίνει.

Να. Με. Προσέχει.

Θα τον προσέχω. Και εγώ.

Πολύ. Σα Μικρό Θεό.

Δικό μου. Μικρό. Θεό.

Μυστικά.

Χαμογέλασε.

Θα έχει και κήπο.

Κυριακές. Θα μαζευόμαστε.

Θα τους κάνω λεμονάδες.

Με δυόσμο. Παγωμένες.

Εκείνος θα κάθεται.

Θα μου χαμογελάει.

Και θα'χω και μια κουζίνα.

Κίτρινη. Φωτεινή.

Μικρή. Χαριτωμένη.

Με κρεμασμένες στο τοίχο κουτάλες.

Μεγάλα. Γυάλινα ποτήρια.

Τραπεζομάντηλα. Πολύχρωμα.

Από τα μέρη που θα'χουμε πάει.

Χαμογέλασε.

Θα μου'χει και λεβάντες.

Πολλές.

Να μου μυρίζουν.

Kοράλια. Στο δωμάτιο.

Εγώ να κάθομαι.

Να γράφω.

Εκείνος. Να είναι εκεί.

Εκεί.

Μόνο. Λίγο πιο' κει.

Να μου μιλάει.

Να μου αλλάζει σύνορα.

Συντεταγμένες.

Ουρανούς.

Πρώτη φορά.

Με άκουγε. Ευλαβικά.

Χαμογελούσε.

Πολύ. Ζάχαρη.

Δείκτες.
Κατευθύνσεων.
Όχι ρολογιού.
Επιτέλους.
Βόλτες.
Ατελείωτες.
Φίλοι.
Καλοί.
Καινούργιοι.
Δύτες.
Θάλασσα.
Στεριά.
Το ίδιο καλοί.
Σχεδιάζουμε αποδράσεις.
Θέλω.
Πολύ.
Καραμελένιες μέρες.
Ώρες.
Τις τρώμε μαζί.
Σπίτι.
Στο πάτωμα.
Στα μαξιλάρια.
Σα παιδιά.
Τριγύρω.
Χαμόγελα.
Γέλια.
Όλα.
Ένα φλυτζάνι καφέ.
Ένα νεύμα.
Όλα.
Ένας.
Καφές.
Με.
Πολύ.
Ζάχαρη.
Πολύ.
Καραμέλα.
Πολύ.

Λόγο στο λόγο..

Έχασα 2 κιλά.
Αισθάνομαι σα να έχασα 60.
Ωραία.
Ισιώνω τα μαλλιά μου. Τα χτενίζω.
Πίνω μεταλλικό νερό. Πολύ.
Διψώ. Συνέχεια διψώ.
Ξανάρχισα το κάπνισμα.
Κανείς δε το ξέρει. Τους το κρύβω.
Φοράω χρώματα. Πολλά.
Τρώω σαλάτες. Και αυτές, πολύχρωμες.
Η δουλειά κόπασε.
Ετοιμάζω το τεύχος Ιουλίου.
Οι φίλοι μου, μου κάνουν κονέ.
Θέλουν να με αποκαταστήσουν.
Έβαλα φυτά στο μπαλκόνι.
Τριαντάφυλλα, Βασιλικούς, Δυόσμο.
Κανονίζουμε τι θα κάνουμε στα γενέθλιά μου.
Πιθανόν να δουλεύω μέχρι αργά.
Ένα παλιό αμόρε με ξυπνά με μηνύματα το πρωί.
Όλα τώρα έρχονται.
Ακούω Nina Simone και Imogen Heap.
Περιμένω τα θερινά σινεμά. Τα φεστιβάλ.
Έχει ήλιο. Εδώ.΄Ηλιο.
Πολύ. Ήλιο. Κίτρινο. Ήλιο.
Τι καλές. Μέρες. Καλοκαιρινές.
Ελάτε. Περιμένω.

Μια γλυκιά μελαγχολία

Γλυκιά.
Πολύ γλυκιά.
Σα μέλι.
Κολλάει κάτω.
Στο μάρμαρο της κουζίνας.
Στο πόδι μου.
Έχω τη μελαγχολία μου.
Εδώ.
Κολλημένη στη φτέρνα.
Τη κοιτάω τώρα.
Με κοιτάει και αυτή.
Κολλημένη.
Γλυκά.
Πολύ γλυκά.

Τώρα που το σκέφτομαι..

Έχει λιακάδα έξω.
Το πατζούρι είναι ανοικτό.
Μαζί με το παράθυρο. Του κάνει συντροφιά.
Κολλημένα και τα δυο στη γωνία.
Η κυρία δίπλα. Στο μπαλκόνι. Κάνει ηλιοθεραπεία.
Μυρίζει καλοκαίρι.
Τα μηχανάκια γκαζώνουν αλλά δε με νοιάζει.
Κοιτάω την ώρα. Έχω βάλει ανάποδα το ρολόι.
Το βάζω σωστά. Ξανακοιτάω.
Το ημερολόγιο.
Μια. Δυο. Σελίδες πιο κάτω. Πιο κάτω.
Διακοπές. Μικρά κυκλάκια στις σελίδες.
Θέλω μια vespa. Ένα αντηλιακό.
Ένα ζευγάρι πλαστικές πράσινες σαγιονάρες.
Και με αυτά. Να γυρίζω. Παντού. Παντού.
Σε όλα τα σοκκάκια. Τα μικρά στενά.
Να κάθομαι κάτω στα πεζοδρόμια.
Να κάνω τσιγάρο σε κάτι σκαλάκια στη μέση του πουθενά.
Θέλω να μη ξαναπεράσω απ'τον άντρα με το μπουφάν. Απ'το Κώστα.
Να μη τον ξαναδώ. Να μη τον πεθυμήσω. Ποτέ.
Να μη δω Varadero στο δρόμο. Και αν ποτέ δω. Να μη θυμηθώ.
Και να μη ξανανέβω.
Να μυρίσω σπιράλ για κουνούπια. Μ'αρέσει.
Να δω παλιές φωτογραφίες. Να λησμονήσω τις καλές στιγμές.
Να γελάσω. Να κλάψω. Να μεθύσω. Να φάω βρώμικα και να πασαλοιφτώ.
Να οδηγώ. Θέλω. Να ακούω ραδιόφωνο.
Να μη ξανακουβαλήσω μαζί μου κανένα Ponstal, ούτε Depon.
Να ερωτευτώ. Να φοράω φορέματα με σφηγκοφωλιές στο στήθος.
Να φοράω μεγάλα κοκκάλινα βραχιόλια. Να κάνουν θόρυβο.
Θέλω. Χαμόγελα. Πολλά. Λεπτά χαράς. Νερό. Τσίχλες. Κοκκαλάκια μαλλιών. Μαγιώ.
Λουλούδια. Άμμο. Φιλιά. Τραγούδια. Θερινά σινεμά. Αγκαλιές.

Ζάλη. Ζέστη.

Όποιον δρόμο και αν διαλέξεις
θα σε βγάλει πιο μακρυά...

Κλασσικά και αγαπημένα..

Όταν σας λέω ότι με έχουν μουτζώσει όλοι χασκογελάτε.
Γαμώτο.
Με έχουν μουτζώσει για τα καλά εκεί έξω.
Εκεί. Κάποιος με στραβωκοιτάει και με γλωσσοτρώει.
Ουφ.
Χτες βράδυ, συνειδητοποιώ αν και αργά (κλασσικά) ότι τσούζουν τα μάτια μου. Δακρύζουν. Πολύ. Κοιτάω έξω απ'το παράθυρο.
Καπνός. Φωτιά. Στη δίπλα πολυκατοικία. Μεσοτοιχεία και γαμώ τις διστυχίες κοινώς.. Κοιτάω ξανά απ'το μπαλκόνι, τρια πυροσβεστικά και η αστυνομία είχαν κλείσει το δρόμο. Ένας έκανε κάτι νοήματα να κατέβουμε. Stadar.. τι μας πέρασες ρε φίλε, θα ψήσουμε και καφέ?!
Κατεβαίνω η δικιά σου (παιδιά μη γελάτε είναι σοβαρό) με το ασανσέρ! Αν έχω το Θεό μου, που δεν τον έχω.. μα με το ασανσέρ.. τώρα ναι μη κάτσετε και μου στείλετε μα καλά αυτό το μαθαίνουμε στο δημοτικό και τέτοια. Το ξέρω. Και εγώ αυτό θα συμβούλευα κάποιον να πάει με τις σκάλες. Αλλά δε μου πέρασε καν απ'το μυαλό για τις σκάλες.. ε.. οι πυροσβέστες κόβουν το γενικό όλων των πολυκατοικιών δίπλα γιατί είχαν αρχίσει οι μικροεκρίξεις.. εγώ ενδιάμεσα σε τοίχο και κάτι ψιλά απτο δεύτερο όροφο όσο έβλεπα από τη γάμπα και κάτω.. ποιός να με ακούσει με τέτοιο πανικό.. το σκυλί της γειτόνισας, ένα κανίς μαύρο μαλλιαρό που ποτέ δε το χώνεψα τώρα του στήνω παλάτι, ήταν το μόνο που έγδερνε το ασανσερ και γαύγιζε.. μόνο αυτό! με τα πολλά, ήρθαν μετά από είκοσι λεπτά.. αφού νόμιζα ότι το λαρύγγι μου είχε πάει στο σβέρκο..
με τράβηξε απ'τα πόδια ένας πυροσβέστης.. να ναι καλά..
Μαζί με το σκυλί..
Τώρα εντάξει έμαθα..
Ποτέ με το ασανσερ. Ποτέ.
Σκιάχτηκα όμως με το πόσο πολύ φοβήθηκα. Νόμιζα ότι θα γίνω ψητή στο ασανσέρ..
Ελπίζω να είχατε καλύτερη μέρα απ'τη δική μου..

Αν κάποια μέρα..

Ήρθα σπίτι.
Μόλις μπήκα.
Βλέπω τις φωτογραφίες στο τοίχο.
Με ξέχασε.
Ούτε ένα τηλέφωνο δε πήρε.
Ούτε μήνυμα.
Ούτε εγώ.
Τίποτε.
Βγάζω τα παπούτσια.
Κάθομαι κάτω.
Έχει ήλιο.
Ακόμη.
Διαβάζω Li Po.

Aν κάποια μέρα στο μεγάλο δρόμο
περνώντας, το μανίκι σου κρατήσω,
μη με μισήσεις
δύσκολα ξεχνιούνται οι παλιές συνήθειες.
Αν κάποια μέρα στο μεγάλο δρόμο
διαβαίνοντας, το χέρι σου αγγίξω,
μη μου θυμώσεις,
δύσκολα ξεχνιούνται οι παλιές αγάπες.

Φεύγω

Φεύγω.
Απ'τα πολλά.
Τα παλιά.
Τα νέα.
Τα καινούργια.
Φεύγω.
Από αυτά που θα'ρθουν,
και από εκείνα,
τα άλλα..
που ακόμη δεν έχουν φτάσει.
Πάω να κοιμηθώ σε κήπους.
Σε χορτάρι.
Να πατήσω άμμο.
Χώμα.
Να δω ουρανούς γαλάζιους.
Δικούς μου.
Πάω να κοιμηθώ. Για να..
Ονειρευτώ.
Να δω.
Δικούς μου.
Αγαπημένους.
Ερωτευμένους.
Πάω.
Φεύγω.

Το Πάσχα θα δουλεύω. Εκτός Αθηνών. Δυστηχώς. Ευτυχώς.
Να'στε καλά και να περάστε πολύ καλά..
Φιλάκια σε όλους

Κουλές μέρες. Πανικοβάλλομαι.

Πέμπτη.
Καθόμαστε για καφέ στου Κούν.
Ένας άντρας πλησιάζει προς το μέρος μου.
Ανοίγει μια εφημερίδα. Την ακουμπά στο τραπέζι.
Σχεδόν πάνω στα χέρια μου.
Πανικοβάλλομαι.
Διάβασε, λέει.
Τον κοιτάω. Κοιτάω την εφημερίδα.
Πανικοβάλλομαι.
Athens Voice. Ανοιχτή στα ζώδια.
Πού ξέρεις ότι τα διαβάζω?
Και εγώ σε διαβάζω. Απαντά.
Πανικοβάλλομαι.

Παρασκευή Ι.
Οκτώ το πρωί.
Περιμένω τη φίλη μου να με πάρει με το αυτοκίνητο.
Μια αναμαλλιασμένη γυναίκα τρέχει προς το μέρος μου.
Γρήγορα. Γρήγορα.
Πουτάνα. Θα σε ξεμαλλιάσω.
Αποκλείεται να λέει εμένα.
Μωρή πουτάνα μη κάνεις ότι δε μ'ακούς.
Πανικοβάλλομαι.
Εμένα εννοεί. Πλησιάζει.
Γρήγορα. Γρήγορα.
Μωρή, θα φωνάξω την αστυνομία.
Πανικοβάλλομαι.
Ένας κύριος μπαίνει μπροστά μου.
Δε τη ξέρω. Δε τη ξέρω.
Ήταν βρώμικη. Απεριποίητη. Σιχαμένη.
Πανικοβάλλομαι.

Παρασκευή ΙΙ.
Δουλέυω.
Το μάτι μου πιάνει το Γιάννη.
Αυτός κοιτά προς τα μέσα.
Με βλέπει.
Πανικοβάλλομαι.
Γυρνάει. Φεύγει.
Ούτε ένα γειά.
Ούτε ένα κούνημα χεριού.
Πανικοβάλλομαι.
Και αυτός τα ΄ίδια κάνει. Ό,τι και εγώ.
Εκδικείται.
Πανικοβάλλομαι.

Παρασκευή ΙΙΙ.
Το κινητό στο αθόρυβο.
Μετά από δύο ώρες κοιτώ την οθόνη.
Ο άντρας με το μπουφάν είχε πάρει τηλέφωνό.
Πανικοβάλλομαι. Πανικοβάλλομαι. Πανικοβάλλομαι.

Ποιός άλλος..

Πρωί.
Πατησίων.
Περπάταγα.
Δυο βήματα μετά.
Ένα λεωφορείο σκάει σ'ένα κάδο.
Σε δύο κολόνες.
Στα κάγκελα.
Σε βιτρίνα.
Γυρνάω αριστερά.
Εσύ. Απέναντι.
Το'ξερα.
Όπου υπάρχεις καταστρέφεις.
Με καταστρέφεις.
Περνάς.
Χαμογελάς.
θα'χες σκοτωθεί.
Να πάρεις σταυρουδάκι να σε φυλάει.
Ποιός άλλος να με φυλάει
αν δε με φιλάς εσύ..
Ποιός..

Top 7

Παίρνoντας τη σκυτάλη από την αγαπημένη μου Ευτυχία.. αν και αργά γράφω τις αγαπημένες μου ταινίες..

1. Εternal Sunshine of a Spoteless Mind -Michel Gondry.

2. Todo mi sobre - Almodovar.3. La mala education - Almodovar. 4. Hable con ella - Almodovar.

5. Amelie - Jean Pierre Jeunet.
6. 2046 - Kar Wai Wong.
7. Lost in Translation - Sofia Coppola.

Με τη σειρά μου δίνω τη σκυτάλη

1. Στη Κατερίνα μου

2. Στο γουρούνι

3. Στο κ.Φ

και φυσικά σε όλους όσους θέλουν να αφήσουν εδώ τις δικές τους αγαπημένες..

Περιμένω..

Without u, im nothing..

Strange infatuation seems to grace the evening tide.
I'll take it by your side.
Such imagination seems to help the feeling slide.
I'll take it by your side.
Instant correlation sucks and breeds a pack of lies.
I'll take it by your side.
Oversaturation curls the skin and tans the hide.
I'll take it by your side.
tick - tock
tick - tick - tick - tick - tick - tock
I'm unclean, a libertine
And every time you vent your spleen,
I seem to lose the power of speech,
Your slipping slowly from my reach.
You grow me like an evergreen,
You never see the lonely me at all
I
Take the plan,
spin it sideways.
I
Fall.
Without you, I'm nothing.
Without you, I'm nothing.
Without you, I'm nothing.
Take the plan, spin it sideways.
Without you, I'm nothing at all.

Αχ και βαχ βαχ βαχ..

Στεκόμουνα γωνία.
Γρ. Λαμπράκη.
Γλυφάδα.
Σπλας. Η Δέσποινα φωνάζει.
Υποψιάζομαι.
Κουτσουλιά στο κεφάλι.
Όντως.
Στο δικό μου.
Χαλασμός. Πανικός.
Την ένιωθα. Μπλιαχ.
Προσπαθούσαν να με πείσουν.
Ήταν τύχη.. μπλα μπλα..
Δε τα πιστεύω.
Γυρνάω σπίτι. Χτυπάει το τηλέφωνο.
Με θέλουν για δουλειά.
Στο μαγαζί που εργάζομαι.
Στο υποκατάστημα της Μυκόνου.
Το Πάσχα.
Σκιάχτηκα.
Ήταν όντως το τυχερό μου..
ή εγώ πάω και κάθομαι σε λάθος σημεία
και προκαλώ την τύχη μου??
Όχι πείτε μου..

Φίλοι, (σαν) σε γιορτή.

Βγήκα.
Με φίλους.
Φίλους καλούς.
Δικούς μου.
Φίλους.
Βγήκα.
Μακριά.
Καφέ.
Φαγητό.
Καφέ.
Βόλτα.
Κρασί.
Φίλοι.
Παγωτό.
Φίλοι.
Δικοί μου.
Σε γιορτή.
Κρασί.
Χαμόγελα.
Τρία.
Φίλοι.
Αγκαλιές.
Δικοί.Μου.Φίλοι.

Μίκρες φωτογραφίες γίναμε, στο'χω ξαναπεί..

Λείπεις.

Λείπεις.

Λείπεις.

Αντίο

Στιγμές.
Κρύες.
Στη καρδιά μου -
Ζεστές.
Συντροφικές.
Σκόρπιες.
Σύντομες.
Στο πατάρι -
Κλειστές.
Νύχτες Τρελλές.
Καλοκαιρινές.
Γίναμε λιώμα.
Κάτι ξαπλώστρες.
Καλοκαιρινές.
Πλαστικές.
Αριστερά
Ανατολή.
Δεξιά
Δύση.
Αβάθεια αναίδειας.
Κόσμου.
Έρωτα.
Ερημιά.
Πλαστικό.
Ποτό.
Σεντόνι.
Χωρίς φως.
Σ'ακολουθώ.

2

Δύο ευχές κρατάω.
Δύο τάματα κρατώ.
Περπατάω.
Πάω.
Ίδια διαδρομή.
Δύο τετράγωνα.
Πάνω.
Μια προσευχή.
Ένας τρελλός.
Αυτός.
Βροχή.
Κάποιον θ' αγαπάω.
Περπατάω.
Πάω.
Χέρια στις τσέπες.
Καρδιά στο λαιμό.
Παραμιλώ.
Ψυχή μου κυλάς.
Σπάς.
Και εγώ ακόμη
Περπατάω.
Πάω.

Δεν είμαι υπέρ κανενός και για τίποτα

Στεναχωρήθηκα χτες.
Ξύπνησα χάλια.
Δημοκρατία - δεν υπάρχει.
Ούτε παιδεία.
Αυτό το ξέρω.
Το λένε και οι δρόμοι.
Κλειστοί.
Παραταγμένοι.
Χτες -
κάψαν και το σπίτι της.
Βάφτησαν τους αναρχικούς,
τα παιδάκια με τις σφεντόνες,
φοιτητές.
Παράγινε η ελευθερία.
Ακούω δημοσιογράφο -
κακώς ο τσολιάς έφυγε.
Κακώς που υπηρετεί αυτή τη Δημοκρατία.
Κακώς που δεν πυροβόλησε.
Τι τα κρατάνε τα όπλα;
Ας κρατάγανε λουλούδια..

Αχ

Να'ταν οι λιακάδες αργίες..

Καθημερινές Σκέψεις..

Μερικές από τις καθημερινές μου σκέψεις έγιναν editorial στο miss.gr
- Σκιαχτικό -
http://www.miss.gr/index.asp
Να'στε όλοι καλά
x

Με αφορμή τα top5 του κ.Φ...

M'αρέσουν
1. Η σοκολάτα, τα πολύχρωμα καλσόν, το πράσινο τσάι, τα εσώρουχα με καρτούν, οι φωτογραφίες, το εμφιαλωμένο νερό.
2. Οι βόλτες στο κέντρο της Αθήνας.
3. Τα organic shops
4. Οτιδήποτε χειροποίητο, από κόσμημα μέχρι πίτες.
5. Η βροχή. Η συννεφιά.

Άντρες
1. Με χιούμορ. Με προσωπικό στυλ.
2. Πολύ ψηλοί - δεν ανήκω τσάμπα στην κατηγορία Πιπι-0
3. Brutal (γενικότερα αν έχει βλεφαρόπτωση ή σημάδια προσώπου πεθαίνω).
4. Αυτοί που με κερδίζουν από την πρώτη στιγμή, ματιά, αγκαλιά...
5. Οι υποστηριχτές του εγκεφαλικού σεξ.

Αντικείμενα
1. Στυλό.
2. Γραμματόσημα.
3. Τηλέφωνο, κλειδιά, τσάντα.
4. Χαρτομάντηλα.
5. Organizer.

Αλήθειες
1. Είμαι 1.52
2. Περπατάω πάντα ξιπόλυτη.
3. Τα πουλόβερ με τσιμπάνε.
4. Έχω αλλεργία στους ξηρούς καρπούς.
5. Αν δεν σπούδαζα συγγραφέας, θα είχα σπουδάσει χορό.

Σιχαίνομαι
1. Τις φωνές.
2. Τα ψίχουλα.
3. Τις τρίχες.
4. Τις στιγμές υστερίας.
5. Την έλλειψη σεβασμού, δεοντολογίας, ειλικρίνειας, ευθύτητας και προσωπικότητας.

Τραγούδια
1. Massive Attack, Teardrop.
2. Bjork, Possibly Maybe.
3. Nick Cave, Wild Rose.
4. Elvis Costello, I want you.
5. Marilyn Manson, Sweet Dreams.

Βιβλία
1. Harold Pinter, Art, Truth and Politics.
2. Gustave Flaubert, Sentimental Education.
3. Ali Smith, Other stories and other stories.

4. Cherry Smyth, One wanted thing.

5. Κική Δημουλά, Εκτός σχεδίου.

Μέρη
1. Portobello, Λονδίνο.
2. Brick Lane, Λονδίνο.
3. Ψυρρή, Αθήνα.
4. Κουφονήσια.
5. Κάθε κουτί που με χωρά, κάθε καναπές που με βολεύει..

Nα Θυμηθώ
1. Να κοιμηθώ και να βάλω ξυπνητήρι.
2. Να ξεχάσω.
3. Να κάνω υπομονή, υπομονή, υπομονή..
4. Να στείλω το άρθρο στη δουλειά και να κάνω spell check.
5. Να γίνω καλύτερος άνθρωπος, πιο κοινωνικός και να ομορφύνω κι'άλλο κι'άλλο κι'άλλο..

Θέλω
1. Να βρω ένα συνταξιδιώτη.
2. Να πάρω ένα γάτο.
3. Αγκαλιές.
4. Διαδρομές.
5. Χαμόγελα.

Μαύρο - Τρίτη - Κανείς

Μαύρο
παλτό
ψυχή -
μουτζούρα.
Περπατάω Β.Σοφίας.
Βροχή.
Χέρια στη τσέπη.
Πεινάω.
Διψάω.
Θέλω.
Ηρεμία -
δε μιλάει Κανείς.
Δε περπατάει
δίπλα μου -
Κανείς.
Μαύρο
πεζοδρόμιο
μάτι -
θολούρα.
Τι να αισθανθείς;
Τι να σ'αγγίξει πια;
Κανείς -
Δε περπατάει δίπλα μου -
Κανείς.

Tσουπ 2

Εντάξει.-

Τελεία

.

και

&

παύλα

-

ή

η μοίρα μου είναι σακατεμένη

ή

μου κάνει

πουτανιές.

Πολλές όμως.

Αποφάσισα

καφεδάκι,

βολτίτσα

μια που δεν δουλεύω

σήμερα.

Ωραία μέρα δεν είχε,

αλλά θα την έκανα εγώ

ωραία.

Δεν τα είχα υπολογίσει όλα βέβαια.

Στενοί δρόμοι.

Αριστερό φλάς.

Στοπ.

Κοιτάω.

Ο άντρας με το μπουφάν.

Στη μηχανή.

Ο γνωστός.

Στη γνωστή γωνία.

Μόνο που τώρα

μου έκλεινε

και το δρόμο.

Πέρα από το ότι

μου μαύριζε

και την Ψυχή.

Δεν είχα

επιλογή.

Έπρεπε αναγκαστηκά να

στρίψω

εκεί.

Οπότε.

Από πίσω

και εγώ.

Έκλεινα το δρόμο.

Πήρα σβάρνα και το

στοπ.

Και περίμενα.

Δεν κορνάρισα.

Δε με συνέφερε.

Λέω θα γυρίσει.

Θα με δει.

Θα με δει και ο φίλος του

από το πεζοδρόμιο.

Θα τα χάσω,

θα τρέμουν και τα

πόδια μου.

Θα μου σβήσει και

το αυτοκίνητο..

Χάλια..

Οπότε περίμενα.

Κάποτε θα

ξεκινούσε.

Κάποτε θα

φεύγαμε.

Μέχρι που έκανε νόημα -

αριστερό χέρι -

να περάσω.

Γαμώτο.

Χώρεσα.

Έφυγα.

Ευτυχισμένη.

Δε με είχε δει.

Στροφή Γαλατσίου.

Μου παίζει τα φώτα.

Πουτάνα ζωή.

Τώρα τι μου τον φέρνεις?

Our shinny little moments, our small hours, our love..

'I took a walk through depford recently and soon realised that some places on this earth refuse to move forwards. Its as though in some places time freezes. That is the exerience i felt walking on the train platform, Depford station... In my mind and heart i felt a conflict. One was wrestling the other. My mind knew that a year had passed since the time we were at that platform together but my heart was convinced that a year hadnt passed at all, and at any moment you were to appear at the top of the staircase and we were gonna catch the train together. I kept looking, and looking, nothing... Its strange that something as small as missing you by seconds on an ordinary day some years ago can present itself like a bolt of lightning, and knock you off balance. Its sadder still that the most important moments in your life, and the most significant in your relationship are the ones that never reveal themselves to you until much later in life. I couldnt remember a single valentines day or christmas or birthday that we spend together as much as i can remember maybe a lazy saturday afternoon, or an ordinary evening where we were talking about one thing or another. Maybe now that is why I shy away from big events because they are artificial, they are just not as authentic as the simple things, the everyday things... And today, i have friends who say to me that i should date all these different girls etc etc, and i refuse politely, stating that i am fine, or that i am not in the mood. It is not even that i want to turn the clock back at all. But rather what i feel is a quiet satisfaction. I know what love is, and i definetly know what isnt... It's wierd, who knows, we could try and be together in the future and it could be a total disaster, but to me that doesnt matter, some things just feel right, so why question what does? '

Michael Bhim

Σ'εκδικήθηκα

Περπάταγα. Σήμερα.
Γνωστή
οδός. Γνωστά
βήματα. Γνωστά
πρόσωπα.
Εσύ.
Έγνεψες γεια.
Εσύ πρώτος.
Ανταπέδωσα.
Ήλιος μπήκε. Παντού.
Έκανες νόημα. Να'ρθω.
Προχώρησα.
Λες και δεν είδα.
Ποτέ. Τίποτε.
Σε εκδικήθηκα.
Ούτε μια φορά απόψε δε σε θυμήθηκα.

Πέντε πράγματα για μένα

Είναι πολύ περίεργα όλο αυτά τα fwd. Ωραία περίεργα. Μ'αρέσουν. Έλαβα και εγώ με τη σειρά μου τη σκυτάλη απ'το σοφό κ.Φ για να γράψω πέντε πράγματα για τον εαυτό μου. Είναι επικίνδυνο να ψάχνεις, να εξερευνείς τον εαυτό σου κ.Φ! Πόσο ακόμη.. Πιο επικύνδινο βέβαια είναι και να τον αποκαλύπτεις.. όπως πάντα όμως, μπήκα στο χορό και θα χορέψω και 'γω..
Λοιπόν..
1. Ερωτεύομαι ασύστολα. Καθημερινά. Ζω την κάθε μέρα πολύ έντονα. Πολύ δραματικά. Μπορεί τη μια μέρα να λιώνω από έρωτα, να πεθαίνω, να κλαίω, να σπαράζω και όταν ξυπνάω την επόμενη μέρα να μην υπάρχει μέσα μου τίποτε.. Μου πέρναει εύκολα..
2. Δεν έχω καμία αίσθηση φόβου. Όχι ότι δεν φοβάμαι τίποτε. Αλλά δεν υπήρξε ποτέ κάτι που να με έχει κρατήσει λόγο κάποιας φοβίας. Από μικρή πίστευα ότι όλα είναι γραφτά μας.. αν είναι να την πάθεις, θα την πάθεις όσο και να φυλάγεσαι.. Είμαι πολύ ήρεμη. Μου αρέσει πάρα πολύ η ησυχία. Όταν κάποιος φωνάζει γύρω μου, με αποσυντονίζει.
3. Οι γονείς μου δεν ήταν ποτέ μαζί. Μεγάλωσα με τη μαμά μου. Τα τελευταία χρόνια σκέφτομαι ότι θα ήθελα μελλοντικά (κοντινός μέλλοντας - σκιαχτηκό) να δημιουργήσω μια δική μου οικογένεια μόνο και μόνο για να καθόμαστε όλοι μαζί στο τραπέζι.Αυτά τα μικρά πράγματα είναι που μου αρέσουν. (Όχι να παντρευτώ - δεν εννοώ αυτό). Ίσως και για αυτό, έχω συζήσει με τις περισσότερές μου σχέσεις.. Μ'αρέσει αυτή η γλυκεία καθημερινότητα του πληθυντικού.

4. Ποτέ δεν ήμουν ο φασαρίας της τάξης στο σχολείο. Η όλη κατάσταση μου ήταν αδιάφορη. Στην τρίτη Λυκείου όμως, η Συλβάνα Ράπτη μου έδωσε στήλη στα Νέα, για τη παιδεία. Που έγραφα, όχι τα κλασσικά, αλλά το γεγονός ότι δεν διδασκόμαστε τέχνες παρά μαθηματικά και φυσική. Τι να την κάνω εγώ τη φυσική.. λες και μου χρησίμευσε ποτέ! Την επόμενη μέρα, με κάλεσε η λυκειάρχης στο γραφείο, και μου είπε επιεικώς πως θα την παρακαλάω για να με περάσει τάξη το καλοκαίρι και πως - το καλύτερο - αν θέλω τέχνες να πάω να γίνω υδραυλικός! Αυτό ήταν, έφυγα από το σχολείο μόνη μου. Δεν ξαναμίλησα ποτέ και με κανένα από εκεί. Μετά απο 2 βδομάδες ανεξαρτησίας, χωρίς να μου μιλούν οι γόνείς μου, με δέχτηκε τιμητικά το Πρώτο πειραματικό Λύκειο στη Πλάκα.
Η πιο σημαντική στιγμή της ζωής μου. Ανακάλυψα πόσο ισχυρό είναι το Βic μου.. τότε ήταν που αποφάσισα να σπουδάσω συγγραφέας στο Λονδίνο.
5. Οι περισσότεροι φίλοι μου με κατηγορούν πως δουλεύω πολύ. Μια στο Madame Figaro, μια στο miss.gr, την άλλη στο μαγαζί.. δεν μένει καθόλου χρόνος.. έχουν δίκιο. Αλλά μ'αρέσει.. είμαι λίγο βιτζιόζα, επίσης και πολύ workacholic.. όχι λόγο χρημάτων, κάθε άλλο. Δε μπορώ να ξυπνήσω με την ιδέα ότι θα μείνω σπίτι και δε θα κάνω τίποτε όλη τη μέρα. Μελλοντικά θέλω να κάνω το δικό μου writing center με πολλά courses, με ενσωματωμένο βιβλιοπωλείο και organic shop.. όλα αυτά μετά τη θέση της fashion editor που θα καταλάβω..
Αυτή είναι η Μαριλούξ.. δυστηχώς - ευτυχώς δεν ξέρω, εσείς θα μου είτε..
Εγώ λίγο για να πω την αλήθεια σκιάχτηκα..Επειδή όλοι έχετε πάρει τη σκυτάλη και εγώ η καψερή δεν έχω κάπου να την πασάρω και δεν θέλω και να μου μείνει στο χέρι αμανάτη.. τη πασάρω σε όλους εσάς που με διαβάζετε, σε όλους τους φίλους.. παρακαλώ, feel free να πάρετε τη σκυτάλη απ'τα χέρια μου και γρήγορα! Σας προκαλώ - Γράψτε μου..
κ.Φ - μη μου θυμώσεις που σε λέω κύριο - προσδίδει κύρος όχι χρόνια, σ'ευχαριστώ..

Θα πάψω άλλο να σε θυμάμαι

Έχω πέσει και κλαίω.

Ταξίδια.

Λιώμα.

Μια καθαρή Δευτέρα..

Βρέθηκα χτες στο 22,
ντυμένη κάτι λίγο από ξωτικό και νεράιδα μαζί..
Η Γωγώ στη πόρτα, μας έβαλε όλους τσάμπα.
Τι καλά να'χεις φίλους. Φίλους καλούς. Φίλους στο 22 που σε βάζουν τζάμπα.
Υποσχέθηκα να τη δω Τρίτη απόγευμα.
Σα τη γριά, έχω αρχίσει να έχω πρόγραμμα.. και μετά Ντινάκι μου, λέμε για τρέλλες..
Ίσως και να μην έχουν περάσει τόσο οι μέρες..
Ωραία και η Δευτέρα, αυτή η Δευτέρα. Χαλαρή, καθαρή. Με τσάι, συννεφιά και ύπνο.
Μ'αρέσουν αυτές οι μέρες. Οι ξεχασμένες άδειες απ΄τη σημαία.
Μ'αρέσει να'μαστε όλοι σπίτι. Φάγαμε αηδίες με τη μαμά και το μπαμπά. Μαζί.
Από τις πρώτες φορές. Τι αστεία που είναι η οικογένεια και
τι χαρά μπορεί να σου δώσει..

How much of a life you remind me..

I have a terrible need to write you. A letter, a poem.. exactly as I used to.. I don't know what's stopping me of getting there.. I don't even know if I have written a poem about you. I must have been unconcious. I don't have any news to write tho and if I start writting to you I fear it ll all end up in a dissaster.
Mary came to stay perminately in Greece cause Alex wanted to meditate for two years (at least). Things changed for good. Alex left his meditation plan after three days and came to Athens to get her. There are getting back, deciding where they getting there place, how many cats ll they get etc.. exactly like we were doing back then.
I remembered today.. all the fucking sidewalks we did. All the amazing nights we were out and the days too. The days when we shopped our green tea from the flea market of Chinatown, our Notting Hill walks most of the Saturday mornings, our tiny Chinese place over Greenwich that made us fatter, your house, our flat. I remember a lot. Even the night we spent at the loo of Belluci's.
Minutes later, you texted you got to Deptford. You had the same things in mind. How far we are now, but how close as well..
I got nothing to say on the phone now. My voice is getting wicked. How much of a life you remind me.. I wish you knew..

Michael I ll always think about you as my soulmate -its sounds so cheesy tho-
I don't think I ll never find another mind, another soul, another body like yours..
You had it all.. yours..

Για πέταμα

Από τότε που σε είδα
πέρασε μια βδομάδα σιωπηλή.
Γκρι. Μα σε σκέφτομαι.
Δουλειά. Ύπνος. Ξενύχτι.
Πονοκέφαλος χωρίς depon.
Εσύ. Μα σε σκέφτομαι.
Βαριέμαι τη δουλειά,
το άδειο κρεβάτι, την ησυχία.
Εσένα. Μα σε σκέφτομαι.
Κοιτάω το ρολόι, λες
και δώσαμε πάλι ραντεβού.
Οκτώ ακριβώς. Το ξέρω. Δε θα σε στήσω.
Και. Σε σκέφτομαι.

Oι ογδοντάρες ίσον με τέσσερις εικοσάρες..

Έκανα καινούργιο editorial στο miss.gr.. τι καιροί και αυτοί..
Καλημέρα σας - φιλιά πολλά

Τσουπ

Σήμερα μετά τη δουλεία, κουρασμένη και ταλαιπωρημένη αποφάσισα για κακή μου τύχη να πάω σούπερ μάρκετ. Για να καταλάβαιτε όσοι δεν ξέρετε.. το σούπερ μάρκετ καλό είναι όταν αποφασίζει κάποιος να πάει, η τοποθεσία του όμως είναι λίγο επικίνδυνη.. βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το γραφείο του τύπου με το μπουφάν. Περπάταγα εγώ, αμέριμνη. Άβαφτη - το κυριότερο - χέστηκα αν ήμουν αμέριμνη και δε το περίμενα να πω την αλήθεια - και τσουπ. Μπροστά μου. Πωωω..Αυτά τα σκηνικά παίζονται εκεί που δε το περιμένεις και βρίσκεσαι σα μαλάκας στη μέση του δρόμου να κοιτάς. Να προσπαθείς να χαμογελάσεις και να δέιχνεις ότι χαίρεσαι και ότι δε σκέφτεσαι μήπως πετάνε τα μαλλιά μου..μήπως δείχνω σα καθυστερημένο.. κτλ κτλ
Καλά εγώ, εσύ τι νέα? Θα το ρώτησα και τριάντα φορές από την αμηχανία μου..
Τι νέα.. Τέσσερις βδομάδες έχουμε να ειδοθούμε και ομόρφυνε. Πως γίνεται αυτό ρε γαμώτο?! Δεν μπορεί κανείς να μου το εξηγήσει.. και μετά έχεις και το σοφό κύριο Φ. να λέει για αυτό είναι ο έρωτας για να σε παιδεύει. Ε.. τόοοοοοσο πολύ παίδεμα δε το θέλω. Δεν ευχαριστιέμαι τίποτε. Έχασα ήδη δύο Σ/κου να περιμένω τηλέφωνο. Πολύ.
Τώρα χαρούμενος με αγκάλιασε. Με φίλησε.. Υποσχέθηκε θα τα πούμε. Κλασσικά. Θα σε πάρω τηλέφωνο να κανονίσουμε καφεδάκι. Εγώ κούνισα το κεφάλι μου. Σιγά ,μη πάρει. Εδώ δεν έπερνε τηλ στις καλές στιγμές, τώρα θα πάρει. . και καθώς έφευγα λέει
το σκέφτηκα καλά.. και ναι θέλω να με πας μια βόλτα..
έλιωσα
έφυγα
και δεν γύρισα και το κεφάλι μου πίσω, μη το πάρει και πάνω του.
Τώρα.. παρακμή. Ξανά και ξανά περνώ από το ίδιο στάδιο. Δεν αξίζει. Δεν αξίζει. Δεν αξίζει.. Αυτό λέω στο εαυτό μου.
Ήταν ο μόνος άνθρωπος που μου λέει ότι οδηγώ σα το Χάρο, εδώ και μήνες ορκιζόταν ότι δεν πρόκειτω να μπει στο αυτοκίνητό μου.. και τώρα. Να πάμε βόλτα.. λίγο αργά..
Εγώ πάντως σούπερ μάρκετ δεν ξαναπάω. Το δηλώνω.

Μη μου τηλεφωνείτε άλλο..

Τρίτη. Σήμερα. Τέσσερις αναπάντητες κλήσεις. Στην πέμπτη το σήκωσα. Η μαμά, αναγγελία θανάτου. Πάλι. Η μαμά μιας φίλης μου, πέθανε. Πρόσωπο αγαπημένο, κοντινό, αγαπητό. Σοκ. Μα.. ήταν πολύ μικρή.. Ξαφνικά.

Τέσσερις το μεσημέρι. Μια ακόμη κηδεία.

Ένας ακόμη άνθρωπος. Αγαπημένος. Δικός μας.

Μια ακόμη κηδεία.

Ένας θάνατος. Μια τελετή. Μαύρα.

Και τώρα τι να πεις..

Να ζήσεις να την θυμάσαι?

Φεύγουν οι άνθρωποι. Οι δικοί μας άνθρωποι και μεις τους θάβουμε σε δυο κιλά χώμα.

Τι είναι αυτό.. θρησκεία?

Που πάει η ψυχή, οι αναμνήσεις, πού πάει η κάθε ζωή..

Βαρέθηκα όλο αυτό. Ένας. Δύο. Τρείς..

Τηλέφωνο στο τηλέφωνο. Αγκαλιά. Δάκρυ.

Συνάντηση. Πάντα στις τέσσερις.

Μαύρα. Μια ακόμη κηδεία.

Η Ντίμη, η φίλη μου, υπήρξε μια μεγάλη ενδόμυχη έμπνευση.

Μια ζωγράφος, ανεξάρτητη, ζωντανή, εφερευρετική και πολυάσχολη.

Ένα από τα αγαπημένα μου έργα της..

Κίτρινο

Θυμάμαι κίτρινο.
Έντονο κίτρινο. Σα τώρα.
Στους τοίχους. Στη πόρτα.
Κίτρινο.
Στα χέρια.
Στο πρώτο λουλούδι που φτιάξαμε.
Μαζί.
Θυμάμαι τα μεσημέρια. Γυρίζαμε σπίτι.
Χαρά. Έρωτας. Πρώτος.
Κίτρινο.
Άλλαξα σχολείο. Χαθήκαμε.
Δώδεκα χρόνια μετά.
Περπατούσα. Με βρήκες.
Με αγκάλιασες. Με θυμήθηκες.
Εσύ. Πρώτος.
Ενήλικες πια.
Στη Μύκονο με παρέες. Πίναμε.
Τεκίλες. Ήλιο.
Κίτρινο.
'Ωρες μετά. Σύρο.
Εγώ. Εσύ. Μόνο. Μαζί.
Εμείς.
Κίτρινο.
Πέντε μήνες μετά.
Γίναμε κούτες με αποθημένα.
Μικρές ασπρόμαυρες πολαρόιντ παραταγμένες σε σειρά.
Κρεμασμένες στο τοίχο.

Κάτι λείπει απ'τις Κυριακές..

Προσπαθώ εδώ και κάτι μέρες να ανεβάσω κείμενα..
Ένα κείμενο καινούργιο και αυτό της κίτρινης τάξης.
Αλλά οι λέξεις δε βγαίνουν. Λες και χρεώνω. Μια μια..
Δεν είναι writer's blog.
Σαν να αρνείται το χέρι μου να γράψει αυτά που το μυαλό σκέφτεται.
Σαν να ξέρει ότι τελείωσε το Μ.Π και πάει. Δεν θα ξαναπάει.
Τί κακό και αυτό.
Δένεσαι.
Και τώρα.. Ζωή. Να ψάχνεις συνέχεια. Δε ξέρω τι ακόμη. Αλλά ψάχνω.
Φταίει που είναι όλα παράλληλα.
Έχω τρομερές τύψεις που δεν τα έχω ανεβάσει ακόμη, μη μου πείτε τίποτε..
Τόσες πολλές - λες και έφαγα δέκα σοκολάτες..
Είναι και Κυριακή βράδυ, δεν έιμαστε και μαζί..
Μου λείπετε.
Αυτό είναι.
Μου λείπετε.
Δεν θέλω άλλες Δευτέρες να ξημερώνουν. έξω κάνει κρύο. Βρ΄χει.

Να μας αρκούμε?! οεο

Με αφορμή το θέμα που έθεσε ο Γιώργος και με μια είδηση από μια εφημερίδα για την Kate Moss, έκανα ένα editorial για το www.miss.gr Εκείνη όμορφη, νέα, μόλις 32 χρονών και την διώχνουν από τα συμβόλαια εταιρίας καλλυντικών γιατί έχει γεράσει. Ο Γιώργος λέει, να μας είμαστε αρκετές. Και αν εγώ αρκούμαι με αυτό που έχω.. και στον άλλο δεν αρκεί;

Πού φτάνουν τα όρια του κορεσμού;

I guess.. σε όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε..

Υ.Γ Γιώργο, θέλω να σου γράψω περι θέματος αλλά δεν έχω προλάβει..

Destiny

Μόλις διαπίστωσα πως μια φίλη δεν με έπερνε τηλέφωνο χίλιες φορές την Τετάρτη για να ρωτήσει τι κάνω.. (εγώ αμέλλησα - κακώς - και δεν την πήρα πίσω) αλλά για να με καλέσει σε κηδεία. Στην κηδεία δεν πήγα. Αφού και δεν πήρα να μιλήσω στη φίλη μου τη μέρα εκείνη - τύψεις - αλλά και δεν σκέφτηκα ότι για να δεις χίλιες αναπάντητες την ώρα που ξέρουν ότι δουλεύεις, κάτι δεν πάει καλά - τύψεις -. Μετά λοιπόν από τις χιλιάδες σκέψεις βλακείας ανά δευτερόλεπτο που έκανα, μου καρφώθηκε στο μυαλό πως όλοι οι φίλοι μου είναι οι πρώτοι που με ενημερώνουν για κηδείες, νοσοκομεία, αρρώστιες κτλ. Παράπονο δεν έχω, αυτό να λέγεται. Γιατί όμως; Δεν θα έλεγα ότι είμαι αρκετά ψύχραιμη. Ίσως βέβαια και να είμαι και εγώ να μην το καταλαβαίνω. Μπορεί κιόλας να με προτιμούν λόγο εμπειρίας... Κακή η εμπειρία εδώ βέβαια. Ανθρώπινη όμως...

Και μετά σκεφτόμουν για την πίστη. Σε τι πιστεύουμε. Αγίους, εκκλησίες, θαύματα, Χριστούγεννα, Πάσχα... Σε όλα πιστεύουμε. Δεν έχουμε όρια στην πίστη. Όπως μικροί με τον Άγιο Βασίλη, ακόμη περιμένω. Όλα μέσα μας είναι. Όλα εμείς είμαστε. Και το καλό και το κακό και ο παράδεισος και η κόλαση... και η καλοσύνη εμείς. Όλα. Όλα αυτά που δεν κατεβαίνουν μέσα από τις καμινάδες αλλά υπάρχουν μέσα στο σπίτι. Χριστός τώρα μην με ρωτήσετε αν υπάρχει. Μπερδέυομαι. Λίγο από εδώ, λίγο από εκεί.. Χάθηκα. Πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη. Αυτή που θα με βοηθήσει, που θα με κάνει καλύτερη, ευτυχισμένη. Αυτή την ανάγκη έχω. Δεν ξέρω αν υπάρχει Χριστός. Αν υπάρχει όμως μου στέρησε κάτι που αγαπούσα πολύ.

Και πιο μετά σκεφτόμουνα τη μαλακία ζωή ζούμε. Μέσα στο άγχος, στο τρέξιμο και πριν το καταλάβουμε μας πέρνουν ξανά τηλέφωνο να μας καλέσουν... και φτου και πάλι απ'την αρχή, επαναπροσδιορίζεις. Πάντα το ίδιο. Ελπίζω η Τατιάννα να με διαβάζει, γιατί θέλω να της πω, να ζει. Κάθε στιγμή. Το τώρα. Τι σε νοίαζει τι θα γίνει αύριο... Ποτέ δε θα είναι κατάλληλη η ώρα. Ποτέ δεν θα βρούμε περισσότερο χρόνο. Μόνο τώρα. Ούτως ή άλλως κανείς δεν ξέρει τι γίνεται και αύριο... Δεν πιστεύω ούτε και εγώ στο αύριο. Σαν το Γιώργο. Όλα τα λεφτά είναι στο τώρα. Αν δεν ζήσεις το τώρα δεν θα υπάρχει και αύριο. Και να υπάρχει θα' ναι μια μιζέρια. Όλα γραφτά μας είναι. Και να παιδευόμαστε, και να τσαλακωνόμαστε και να πονάμε. Όλα.

Λίγο πριν τελειώσω τις σκέψεις μου... και τη βόλτα στο Ναύπλιο είδα ένα γκράφιτι. Μια φιλοσοφία ζωής. 'Αυτή η ζωή είναι ένα σκίτσο' έλεγε 'στην άλλη μπαίνουν τα χρώματα'. Λέτε να δικαιωθούμε;

Καληνύχτα

Εδώ

Υποσχέθηκα ότι θα'μαι εδώ. Θα γράφω. Δεν σας άφησα. Μόνο για λίγο. Λόγο μιας ίωσης. Πουτάνα μικρόβιο. Δεν μπορώ άλλο. Μια βδομάδα μετά. Λίγο καλύτερα. Λίγο χειρότερα. Όπως πάντα. Στη δουλεία πήγαινα. Πορωμένη. Όχι για τη δουλεία. Για το γύρω κόσμο. Μήπως έρθει κάτι καλό. Η μεγαλύτερη αιτία είναι τα παιδιά εκεί. Δέσαμε πολύ απ'την αρχή, πράγμα δύσκολο. Εγώ τους πάω μανταρίνια και τσίχλες, αυτοί με ανεβάζουν με γέλια μέχρι τη Γλυφάδα. Χαίρομαι το πρωί που τους βλέπω, γελάμε,κοροιδευόμαστε, παίζουμε. Εκείνοι με λένε στρουμφίτα γιατι δε φτάνω τα ψηλά ράφια και παραπονιέμαι. Μ'αγαπάνε. Έτσι απλά, όπως και εγώ. Αύριο κανονίζουν να πάμε Ναύπλιο για καφέ. Μακάρι να'μαι καλά, να πάω. Θέλω να πάω. Στο Μικρό Πολυτεχνείο θα' ρθω.

Δεν θα σας αποχαιρετήσω. Δεν μ'αρέσει. Δεν θέλω. Θα τα λέμε άλλωστε συχνά. Πολύ συχνά...

Θα ξαναρθώ.

Ίσως για την ομάδα υποκριτικής που με πρήζουν οι φίλοι μου. Πρέπει να πάω λένε. Λέτε?

Όλα μια ιδέα είναι τελικά

Κοιτάω στο καθρέφτη. Μεγαλώνω. Όμορφα.
Ξανακοιτάω. Άλλη έκφραση. Σημάδια.
Μια παραπάνω ελιά.
Ξανακοιτάω.
Μετράω. Σημάδια.
Λάθη. Χαμόγελα.
Μια γραμμή έκφρασης δίπλα στα χείλια.
Βαθιά.
Μετράω. Μέρες.
Μήνες. Τρεις.
Κάτι πρωινά.
Τίποτε άλλο.

Είναι κατάρα να θυμάσαι. Να μετριέσαι.

Θυμάμαι -
λίγα. Τα βασικά.
Σάββατο βράδυ, έγραψα
μου λείπεις
στο καπό.
Θυμάμαι -
τη Δευτέρα μετά
τηλεφώνησες.
Θυμάμαι -
εσένα στο αυτοκίνητο. Χαμογελούσες.
Εμένα που έκλεβα ματιές.
Θυμάμαι -
έλεγες θα τους τυφλώσω.
Θα τρακάρω.
Θυμάμαι - μέρες μετα.
Συναντήσεις - Τηλέφωνα - Βόλτες.
Εμένα να σου διαβάζω.
Εσένα να σου πέφτουν όλα απ'τα χέρια.
Θυμάμαι -
το κρύο πάνω στη μηχανή
το δερμάτινο μπουφάν σου
τα χέρια σου
τα στριφτά σου τσιγάρα.
Θυμάμαι - το μετά.
Τα μάτια μου.

To blog or not to blog?

Τελικά.. Δε ξέρω. Είμαι προβληματισμένη. Δεν αγαπώ ιδιαίτερα την τεχνολογία, είναι γνωστό, παρόλα αυτά δε τα πηγαίνουμε και άσκημα.. για τα μάτια της λογοτεχνίας και μόνο δημιούργησα και εγώ blog. Ήταν στο μυαλό μου αρκετό καιρό.. τριγύριζε, αλλά λόγο της ανασφάλειάς μου δεν έκανα ποτέ το πρώτο κλικ. Μια συζήτηση με το Γιώργο, με έπεισε. 'Να γράφεις. Να γράφεις πολύ. Να κάνεις blog'. Ωραία. Και τώρα τι? Θα ζω εγώ εκτεθειμένη? Σκιαχτικό είναι βρε Γιώργο μου.

Περιμένω το βράδυ. Το τελευταίο μας βράδυ στο Μικρό Πολυτεχνείο. Πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός και τι καλά που περάσαμε. Θέλω κι' άλλο.

Καλωσορίσατε..

I' m vertical

But I would rather be horizontal.
I am not a tree with my root in the soil
sucking up mineral and motherly love
so that each March I may gleam into leaf,
nor am I the beauty of a garden bed
attracting my share of Ahs and spectacularly painted,
unknowing I must soon unpetal.
Compared with me, a tree is immortal
and a flower-head not tall, but more startling,
and I want the one's longevity and the other's daring.

Tonight, in the infinitesimal light of the stars,
the trees and flowers have been strewing their cool odors.
I walk among them, but none of them are noticing.
Sometimes I think that when I am sleeping
I must most perfectly resemble them -
Thoughts gone dim.
It is more natural to me, lying down.
Then the sky and I are in open conversation,
and I shall be useful when I lie down finally:
then the trees may touch me for once, and the flowers have time for me.
Sylvia Plath, 28 March 1961